Του Μιχάλη Δαμιανού
Μόλις μέρες ήταν αρκετές για να πέσει η σκόνη και να σβήσουν οι φωτιές στους τηλεοπτικούς δέκτες, με αφορμή τα πρόσφατα επεισόδια στο Τσίρειο στάδιο στον ποδοσφαιρικό αγώνα, ανάμεσα στην ΑΕΛ και τον ΑΠΟΕΛ. Για άλλη μια φορά, ακολουθήθηκε η γνωστή τακτική. Πρωτόγνωρη ευαισθησία, από αρμόδιους και αναρμόδιους, δηλώσεις και αντιδηλώσεις, το μπαλάκι των ευθυνών να πηγαινοέρχεται και στο τέλος, ακόμη ένα πρόβλημα κάτω από το χαλί.
Ένα πολυδιάστατο θέμα που για άλλη μια φορά έτυχε επιδερμικής προσέγγισης. Όλοι να καταδικάζουν και να δηλώνουν προβληματισμένοι, απαιτώντας εδώ και τώρα τη λήψη μέτρων. Λες και τα μέτρα που λήφθηκαν κατά καιρούς εφαρμόζονται και χρειαζόμαστε κι άλλα. Μια άνευ προηγουμένου υποκρισία και ένα blame game που στο τέλος της ημέρας καμία σχέση δεν έχει με το ποδόσφαιρο. Αυτό που έμεινε ως τελευταία “ανάμνηση” από αυτή την ιστορία, είναι το “άδειασμα” της Αστυνομίας από τον ίδιο τον Υπουργό Δικαιοσύνης, ο οποίος σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ξεφύγει από τις δικές του ευθύνες, έθεσε υπό αμφισβήτηση την ορθότητα των ενεργειών των αστυνομικών δυνάμεων που βρέθηκαν στο γήπεδο. Βέβαια για πολιτικές ευθύνες, ούτε λόγος.
Όπως είπε ο αρμόδιος Υπουργός, αν είχαμε εφαρμόσει την κάρτα φιλάθλου, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Μήπως, η κάρτα θα απέτρεπε την μεταφορά πυρσών, φωτοβολίδων και κροτίδων στο γήπεδο; Ας υποθέσουμε, όμως, ότι η Κάρτα Φιλάθλου θα ήταν αποτρεπτικό μέτρο. Πρόκειται για μια απόφαση που ανέλαβε να υλοποιήσει πριν από μερικά χρόνια ένας ημικρατικός οργανισμός, ο ΚΟΑ, χωρίς μέχρι στιγμής να τα καταφέρει. Πρόκειται για ένα ημικρατικό οργανισμό που ελέγχεται από το κράτος και η ηγεσία του διορίζεται από την κυβέρνηση. Αλήθεια, ποιόν επικρίνει ο Υπουργός Δικαιοσύνης;
Χωρίς υπερβολές, μακριά από πολιτικές και προσωπικές ατζέντες, ας αντιμετωπίσουμε τη βία στα γήπεδα ως ένα κοινωνικό φαινόμενο, ούτε πολιτικό, ούτε ποδοσφαιρικό. Να δούμε, γιατί μια μερίδα της κοινωνίας κρύβει μέσα της μια τόσο μεγάλη οργή και γιατί έχει την δυνατότητα να την εξωτερικεύει σε δημόσιους χώρους; Ποιοι και με ποιο τρόπο επιτρέπουν ή εκμεταλλεύονται αυτή την “έκρηξη” οργής, σε βάρος άλλων πολιτών; Πώς γίνεται σωματεία να ανέχονται στις τάξεις των οπαδών τους πρόσωπα με τέτοια συμπεριφορά; Γιατί υπάρχουν μέτρα και νομοθεσίες που δεν εφαρμόζονται και ποιους βολεύει αυτή κατάσταση; Αν το ποδόσφαιρο είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, πότε θα σημάνει συναγερμός για τα χειρότερα που έρχονται;
Όταν οι αρμόδιοι και οι υπεύθυνοι, με πρώτη την κυβέρνηση, αποφασίσουν να δώσουν απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, τότε δεν θα περιμένουμε, απλά και μόνο, την επόμενη φορά.
Ο Μιχάλης Δαμιανός είναι Μέλος Ε.Γ. ΔΗΚΟ
