Για 45 τώρα χρόνια απαιτούμε κάποια αυτονόητα, όπως η αναγνώριση των παιδιών από Μητρογονία, τα οποία να είναι ελεύθερα να ψηφίζουν στον τόπο καταγωγής της μητέρας τους. Επιπλέον, οι παλιννοστούντες μας να δικαιούνται να ψηφίζουν στον τόπο καταγωγής τους, όπως και όσοι τη μέρα της εισβολής δεν κατοικούσαν στην κατεχόμενη γη μας, αλλά εκεί έχουν την περιουσία τους.
Θα επιχειρηματολογήσω, πιο κάτω για τα τρία αυτά θέματα, που απασχολούν πάρα πολύ κόσμο, και εμείς οι Δήμαρχοι των κατεχομένων, κυρίως οι γυναίκες, γινόμαστε δέκτες συνεχών παραπόνων. Καταρχάς, δεν γίνεται να ψηφίζουν στους Κατεχόμενους Δήμους μόνο τα παιδιά των ανδρών, και να αποκλείονται τα παιδιά των γυναικών. Ας μην ξεχνάμε ότι την κουλτούρα στα παιδιά μας είναι οι γυναίκες, οι μάνες που τη δίνουμε. Γι’ αυτό και από την εμπειρία μας, πολλά παιδιά εξ αρρενογονίας δεν ενδιαφέρονται ή δεν ξέρουν και πολλά για τις κωμοπόλεις ή τα χωριά μας, γιατί μεγαλώνουν στον τόπο της μητέρας τους που δεν είναι πρόσφυγας ή κατάγεται από άλλο μέρος της κατεχόμενης γης μας, και δεν ξέρει για την πόλη, το χωριό ή την κωμόπολη του πατέρα του, εκτός βεβαίως, κάποιων εξαιρέσεων. Συνεπώς, εμείς οι μάνες που βιώσαμε την προσφυγιά, που πονέσαμε και αγαπάμε τον τόπο μας, εμείς μπολιάζουμε και τα παιδιά μας με το ασίγαστο πάθος και τον πόθο για τη γενέθλια γη μας.
Αναντίρρητα, τα παιδιά μας μεγαλώνουν στα σπίτια μας με τις μυρωδιές, τα αρώματα, τα ζυμώματα και τις ιστορίες των γιαγιάδων και των παππούδων μας, του τόπου μας. Νανουρίσαμε τα παιδιά μας με τα τραγούδια και τις ιστορίες των ανθρώπων μας. Μεταφέραμε από δω την κουλτούρα μας, τις συνήθειές μας, τον πολιτισμό που φέραμε μαζί μας. Ποιος άνδρας το έκανε αυτό; Ασφαλώς, οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Άρα, τα παιδιά από μητρογονία είναι οι καλύτεροι φορείς του πνεύματος της κατεχόμενης γης μας, αυτά που αγαπούν πιο πολύ αυτή τη γη, εκτός πάλι κάποιων εξαιρέσεων, όπου εκεί είμαι σίγουρη ότι μιλούν τα γονίδιά τους, όπως κάποια κορίτσια που γνώρισα και αγαπούν τον τόπο του πατέρα τους, ίσως γιατί τα μεγάλωσε η γιαγιά τους από τον πατέρα τους, οπότε πέρασε την αγάπη που είχε για τον τόπο της στα εγγόνια της.
Θα ήθελα να αναφέρω ένα τρανταχτό παράδειγμα κάποιας κοπέλας, της οποίας ο πατέρας ήταν από μια κατεχόμενη κωμόπολη και η μητέρα της από ένα χωριό μικρό, που υπολειπόταν πολιτιστικά και οικονομικά από τον γενέθλιο τόπο του πατέρα της. Φαίνεται ότι, όταν οι συγγενείς του πατέρα ήρθαν, πριν από το 1974, στο χωριό της μητέρας, εξεπλάγησαν από όσα είδαν, δεν φαντάζονταν ότι υπήρχε τόση καθυστέρηση τότε στην Κύπρο, τη στιγμή που οι δικές μας επαρχίες ήταν πολύ προοδευμένες.
Πέρασαν τα χρόνια, ήρθε η προσφυγιά, το μικρό χωριό, λόγω της έλευσης χιλιάδων προσφύγων μεγάλωσε, τα χωράφια τους που δεν είχαν καμία αξία, μοσχοπουλήθηκαν στους πρόσφυγες, και τότε, το κορίτσι αυτό, μεγάλη γυναίκα πια, επηρεασμένο από τα λόγια της μάνας της που δεν το συγχώρεσε αυτό στους συγγενείς του ανδρός της, ίσως και λόγω κόμπλεξ, έβγαλε όλο το μίσος που της εμφύσησε για μια ζωή η μάνα της, και τους είπε κατάμουτρα ότι καλά έπαθαν, και ότι το χωριό που κάποτε υποτίμησαν γιατί ήταν «πίσω από τον κόσμο», όπως λέμε, τώρα πουλά τη γη του σε αυτούς που τα έχασαν. Συγκλονίστηκα, όταν το άκουσα, αλλά είναι μια πικρή αλήθεια. Τους το είπε με χαιρεκακία, ασφαλώς.
Στη δεύτερη περίπτωση, προσκρούουμε στα συμφέροντα των άλλων Δήμων, των ελεύθερων, που δεν θέλουν να χάσουν τα δικαιώματά τους. Δεν πειράζει αν μας αποψιλώνουν εμάς. Γυρίζει ο Λευκονοικιάτης, π.χ. από το Λονδίνο, και δεν μπορεί να ψηφίσει στον Δήμο μας, αλλά εκεί που τώρα μένει. Του στερείς το αναφαίρετο δικαίωμά του, τώρα που παλιννόστησε, να ανήκει στον Δήμο ή την κοινότητά του. Με ποιο δικαίωμα;
Η τρίτη περίπτωση αφορά σε συνδημότες μας, που επειδή δεν ζούσαν στον Δήμο μας τον Αύγουστο του 1974, δεν δικαιούνται να ψηφίζουν, ενώ θα έπρεπε, αφού σε αυτόν τον Δήμο ανήκουν. Μην αναφέρω και κάποια ανθρώπινα λάθη που έγιναν και τα ανακαλύπτουμε, και μας λένε ότι είναι δύσκολο να τα διορθώσουν, πράγμα ανεξήγητο.
Τελειώνω, καταγγέλλοντας το παράξενο και εξωφρενικό για μένα, να μην μπορεί να με ψηφίζει ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος, ο μοναχογιός μου, γιατί ο πατέρας του κατάγεται από άλλη κωμόπολη. Δεν είναι άδικο και βλακώδες;
Η Ζήνα Λυσάνδρου Παναγίδη είναι Δήμαρχος Λευκονοίκου
