Οι θερινοί μήνες εκτός από την ανάπαυλα και τη ραστώνη που προσφέρουν, μας δίνουν την εξαιρετική ευκαιρία να εξερευνήσουμε τον τόπο μας. Όπως και κάθε καλοκαίρι, εκτός από τις καθιερωμένες θαλασσινές εξορμήσεις, είχα την ευκαιρία να απολαύσω και τα βουνά μας. Το Τροόδος είναι μια πολύ ξεχωριστή οροσειρά, όχι μόνο για τις ομορφιές του, αλλά και για τους ανθρώπους του. Ιδιαίτερα η τελευταία μου επίσκεψη στα χωριά της περιοχής Πιτσιλιάς ήταν εξαιρετικά εποικοδομητική και συγκινητική. Βρέθηκα στο χωριό Δύμες, όπου είχα την τιμή να εκφωνήσω επιμνημόσυνο λόγο για τον Ιωάννη Τσαγγάρη, πεσόντα της εισβολής του 1974 και αγνοούμενο για χρόνια. Αφότου πέρασα το πρωινό μου με τους κατοίκους των Δυμών, επισκέφθηκα άλλα κεφαλοχώρια της Πιτσιλιάς όπως η Κυπερούντα, ο Αγρός και το Παλαιχώρι.
Ζήλεψα τη ζωή στην κυπριακή ύπαιθρο, όπως και κάθε φορά, κυρίως λόγω της εγγύτητας που προσφέρει με την φύση, αλλά και της αλληλοϋποστήριξης που υπάρχει ανάμεσα στους γείτονες. Όμως, όπως όλοι γνωρίζουμε οι κάτοικοι αυτών των χωριών, αναγκάστηκαν να τα αφήσουν τη δεκαετία του ’60 αναζητώντας περισσότερες ευκαιρίες στη Λευκωσία. Αυτοί οι άνθρωποι εγκαταστάθηκαν στον Στρόβολο κι έκτισαν εν πολλοίς την κοινότητα που έχουμε τώρα στον Δήμο μας. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ήταν η μαγιά με την οποία ζυμώθηκε ο σύγχρονος Στρόβολος, η πόλη που έχουμε όλοι υπόψη μας όταν αναφερόμαστε στον Στρόβολο και όχι το μεσαιωνικό χωριό με τις αγροικίες της εποχής του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού ή το εύφορο τσιφλίκι της φραγκοκρατίας.
Συζητώντας λοιπόν με αυτούς τους ανθρώπους, σημειώσαμε προκλήσεις, σημειώσαμε αλλαγές και προβλήματα που προέκυψαν ανά τα χρόνια, συγκρίναμε το τότε με το τώρα κι ανταλλάξαμε απόψεις για το μέλλον. Ένα είναι το σίγουρο: πονάνε πλέον και αυτόν τον τόπο όπως τα χωριά τους στην Πιτσιλιά. Κι ελπίζουν ότι με τη νέα δεκαετία, η κυβέρνηση θα αφιερώσει περισσότερα κονδύλια και επενδύσεις στις ορεινές κοινότητες για αναβίωσή τους, αλλά δεν θα ξεχάσει και τα αστικά κέντρα που πνίγονται από το κυκλοφοριακό και την ακατάσχετη παράνομη ρίψη αποβλήτων σε δημόσιους χώρους.
Όραμά μας είναι κάποτε να μπορέσουν όλοι οι κάτοικοι του σύγχρονου Στροβόλου να νιώσουν το αίσθημα του «ανήκειν» και της κοινότητας, έτσι ώστε να υπάρχει σεβασμός απέναντι στον τόπο και τους ανθρώπους του. Γνωρίζουμε ότι ποτέ δεν θα μπορέσουμε να επανέλθουμε στις χρυσές εποχές που οι γείτονες κάθονταν έξω στον δρόμο όλοι μαζί, αλλά ελπίζουμε ότι θα μπορέσουμε να καλλιεργήσουμε όσο το δυνατόν μπορούμε το αίσθημα της κοινότητας, διότι οι ρίζες του ανθρώπου είναι το σημαντικότερο στοιχείο για να απλώσει τα κλαδιά του και να ανθίσει.
