Του Κώστα Μαυρίδη
Άκουσα χθες Τετάρτη 16/5/2018 το βράδυ στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΡΙΚ, απόσπασμα της συζήτησης του προέδρου της Νευροχειρουργικής Εταιρείας με την εκπρόσωπο του Υπουργείου Υγείας και μου αφύπνισε μνήμες τραγικές.
Βρέθηκα ξανά αντιμέτωπος με εικόνες και διαλόγους που για 10 και πλέον χρόνια, νυχθημερόν προσπαθώ να καταλαγιάσω μέσα μου για να ισορροπήσω.
Στα μέσα του Νοέμβρη του 2007 γύρω στις 2:30 το απόγευμα, πήρα τη γυναίκα μου με ασθενοφόρο ημιαναίσθητη με υψηλή αρτηριακή πίεση στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Αφού περιμέναμε αρκετή ώρα στα αζήτητα και που εντωμεταξύ συνήλθε, έγιναν τελικά οι εξετάσεις και ο επί καθήκον ιατρός (έχω το όνομα) μας ανακοίνωσε περιχαρής, ότι δεν έχει τίποτα απολύτως. Παρά τις επίμονες ερωτήσεις μου γιατί ψήλωσε η πίεση της, δεν πείρα πειστική απάντηση σε κάποια στιγμή αφού ανέσυρε από το φάκελο τις ακτινογραφίες εμφανώς εκνευρισμένος και τις ανύψωσε στο φως, μου είπε σε έντονο ύφος: ορίστε και οι πλάκες, είναι καθαρές, είναι υγιέστατη!
Η γυναίκα μου που κρατούσε σφιχτά από το χέρι τη μικρή μας κορούλα, ανάσανε και χαριτολογώντας μου είπε: ακούς; υγιέστατη Μαυρίδη, δε θα με απαλλαχτείς.
Πήραμε τα παυσίπονα που μας έδωσε και γυρίσαμε σπίτι ομολογώ χαρούμενοι, ακολουθώντας την αγωγή που μας υπέδειξε ο γιατρός. 2 ταμπλέτες, 3 φορές την ημέρα. Μετά από 3 μέρες ακριβώς την ίδια ώρα και ενώ καθόμασταν στη κουζίνα με την μικρή μου κόρη, βγαίνοντας η γυναίκα μου από το δωμάτιο ακούμπησε στο παραστατό της πόρτας και μας είπε: πονώ πάλι την κεφαλή μου πολύ. Σωριάστηκε και δε συνήλθε ποτέ.
Τρέξαμε πάλι στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας μέσα σε ένα πανζουρλισμό τρέχοντας και ψάχνοντας δεξιά και αριστερά για να βρούμε κάποιον να μας προσέξει και αφού χάσαμε τελικά πολύτιμο χρόνο, καταφέραμε μετά από μια σύντομη εξέταση να μπει βιαστικά στο χειρουργείο. πάλι στα αζήτητα. Και στο τέλος στη μονάδα εντατικής θεραπείας για περίπου οκτώ μέρες με μηχανική υποστήριξη. Τότε, στο μεσοδιάστημα ζήτησα από νευροχειρούργο του Αρεταίειου Νοσοκομείου να της κάνει και αυτός εξέταση. Όταν ο γιατρός είδε τα δεδομένα και την εξέτασε, μου είπε ξεκάθαρα ότι το πρώτο περιστατικό ήταν μικρό αγγειακό επεισόδιο, είναι αποτυπωμένο στις ακτινογραφίες. Αλλά ο παθολόγος του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας δεν είχε τη γνώση να το διαβάσει. Γι αυτό δε την κράτησε για θεραπεία και τα παυσίπονα που της χορήγησε εξουδετέρωσαν τη φυσική προειδοποίηση του οργανισμού της. Μονολογώντας δε, είπε: πόσους καυγάδες να κάνουμε με το Υπουργείο για να καταλάβουν ότι χρειάζεται νευροχειρούργος στις Πρώτες Βοήθειες του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας διότι χάνονται άδικα ζωές; Απλός δε βγαίνουν στο φως…(έχω το όνομα του γιατρού). Καταληκτικά, ο λόγος που με ώθησε να κάνω αυτή την αναφορά, είναι η βεβαιότητα μου ότι έκανα λάθος με τη σιωπή μου. Όπως πιστεύω και πολλοί άλλοι σαν εμένα. Η γυναίκα μου τότε ήταν γύρω στα 45 της χρόνια στην πιο αποδοτική περίοδο της ζωής της.
Σήμερα, θρηνούμε ένα αγγελούδι που δε πρόλαβε να γευτεί καν τη ζωή. Από λάθος, αμέλεια ή άγνοια δεν είναι το μείζον. Πρέπει να εμπεδώσουμε ότι παιδεία, υγεία και ασφάλεια, δεν αποδέχονται εκπτώσεις. Σου ανταποδίδουν κόστος πολλαπλάσιο και μη αναστρέψιμο.
Ο Κώστας Μαυρίδης είναι Αντιδήμαρχος Λευκωσίας
