«Είμαστε τρομερά ζώα. Πιστεύω ότι το ανοσοποιητικό της Γης προσπαθεί να μας ξεφορτωθεί και καλά κάνει», δήλωσε ο αμερικανός συγγραφέας Kurt Vonnegut σε μια τηλεοπτική εμφάνισή του.
Μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση η φράση αυτή, αν και σκληρή, διότι εκ φύσεως προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος και να ελπίζω ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί.
Αυτό το καλοκαίρι όμως ήταν πραγματικά εφιαλτικό. Τόσο οι πυρκαγιές στην ορεινή Λάρνακα και Λεμεσό όσο και οι πυρκαγιές στην Ελλάδα, τα Βαλκάνια και στην Ιταλία και ολόκληρη τη νότια Ευρώπη που παλεύει με ένα πρωτοφανές κύμα καύσωνα, δεν αφήνουν περιθώρια για ωραιοποίηση των γεγονότων. Στην Ελλάδα καταστράφηκαν πάνω από 650 000 στρέμματα γης.
Η απώλεια είναι τεράστια. Κι οι ευθύνες, όπου και αν υπάρχουν επίσης μεγάλες και ασήκωτες. Όμως, το εντονότερο συναίσθημα που βιώνουμε τώρα είναι μια αβάσταχτη οδύνη. Όχι μόνο για τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους, τα σπίτια τους και την υγεία τους, αλλά και για τα οικοσυστήματα που έγιναν στάχτες και τα ζώα που αναγκάζονται να υποφέρουν εξαιτίας της ανθρώπινης αλόγιστης συμπεριφοράς.
Ακόμα και αν αποδειχθεί ότι οι πυρκαγιές οφείλονται σε κακόβουλη ενέργεια, η κλιματική αλλαγή δεν παύει να είναι ένας σημαντικός παράγοντας που επιδεινώνει την κατάσταση. Η Ευρώπη μαστίζεται από καταστροφικότατες πυρκαγιές από το 2016. Φέτος είχαμε τον δεύτερο θερμότερο Ιούλιο στην ιστορία της ηπείρου, με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Περιβάλλοντος να συνδέει την τωρινή ξηρασία και το κύμα καύσωνα της Μεσογείου με τις φονικές πυρκαγιές του 2018.
Κι όντως, αμέσως συνειρμικά σκεφτήκαμε το πόσο θυμίζει αυτή η ανείπωτη καταστροφή την πυρκαγιές στο Μάτι Αττικής το 2018. Ακόμα οι πληγές από εκείνη την τραγωδία δεν έχουν κλείσει.
Ορισμένοι άνθρωποι είχαν την ατυχία να βιώσουν και τις δύο πυρκαγιές και δεν μπορούμε να διανοηθούμε τι περνούν. Ωστόσο, στιγμές σαν κι αυτές το ανθρώπινο μεγαλείο, η προσφορά, ο εθελοντισμός και η αλληλεγγύη είναι ό,τι μας απομένει, κι ίσως έτσι να παραμένει ζωντανή η ελπίδα, όχι μόνο για τους ανθρώπους που βρίσκονται αντιμέτωποι με τις φλόγες, αλλά και για όλους μας.
Οι πυρκαγιές στο Μάτι μας απέδειξαν πόσο γρήγορα είναι τα αντανακλαστικά της κοινωνίας των πολιτών, πόση αγάπη υπάρχει για τον συνάνθρωπο και τη φύση. Ο Δήμος μας σε συνεργασία με το Κίνημα Οικολόγων και τους εθελοντές της Σιάς κατάφερε να συγκεντρώσει ένα ποσό για αποκατάσταση ενός χώρου πρασίνου στην περιοχή του Δήμου Ραφήνας – Πικερμίου, τον οποίο και επισκεφθήκαμε, για να βοηθήσουμε στη δενδροφύτευση. Μετά το δέος της συντριβής και του πένθους πάντα γεννάται η ελπίδα. Ήδη στην Ορά είδαμε πώς εθελοντές γεμίζουν με χρώματα το χωριό. Αυτό πρέπει να το θυμόμαστε πάντοτε, ότι συλλογικά, ανθρώπινα, με επιμονή και κουράγιο μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Οι σκέψεις και οι προσευχές μας είναι μαζί με τους πυροσβέστες και τους εθελοντές που επιχειρούν στην πρώτη γραμμή, με τους ανθρώπους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, με όσους υποφέρουν από αυτή την φρικτή καταστροφή. Προσευχόμαστε και για τα οικοσυστήματά μας, για τον πλανήτη μας. Ελπίζουμε ότι ακόμα δεν θα μας ξεφορτωθεί το ανοσοποιητικό του, λες κι είμαστε κακή ασθένεια. Θα μας άξιζε αυτή η μοίρα, αλλά ας ελπίσουμε ότι θα μας δοθεί μία δεύτερη ευκαιρία για να μειώσουμε το αποτύπωμά μας, τους ρύπους, την αύξηση της θερμοκρασίας και να σταματήσουμε τις επιπτώσεις που επιφέρει η δραστηριότητά μας στον πλανήτη.
