Πιστεύω στην Ευρώπη, αναδεικνύοντας τα πολλαπλά πλεονεκτήματα και τα θετικά από τη συμμετοχή μας σε αυτή, προασπίζοντάς την από του πολέμιούς της. Προκειμένου όμως να είμαστε μέλος μιας ενοποιημένης και ισχυρής Ευρώπης, δεν απαιτείται μόνο να είμαστε Ευρωπαΐστες αλλά να προσεγγίζουμε με ρεαλισμό τις πολιτικές, διορθώνοντας τις αδυναμίες της.
Δεν θα πάψω να επαναλαμβάνω ότι έχουμε πρόβλημα Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής κι ο λόγος είναι απλός. Για να επιτευχθεί αυτό, σε τουλάχιστον μείζονα θέματα, γιατί σε όχι και τόσο ουσιαστικά θέματα δεν υπάρχει απόλυτη ανάγκη ευθυγράμμισης, πρέπει να κατανοήσουν όλοι ότι αυτό είναι το μεγαλύτερό μας μειονέκτημα.
Η Τουρκία είναι και πάλι στο προσκήνιο. Οι γεωοικονομικές καραμπόλες και οι άναρχες πλέον εξελίξεις της, ευνοούν το καθεστώς της Άγκυρας, η οποία επιχειρεί παγκόσμια πρωτοτυπία. Ένταξη στην ΕΕ αλλά και στον BRICS που είναι ένας διεθνής πολιτικός οργανισμός των κορυφαίων αναδυόμενων αγορών. Παράλληλα, αγορά αντιαεροπορικών S400 από τη Ρωσία, αλλά και επιμονή για απόκτηση τελικά των μαχητικών F35 από τις ΗΠΑ και των Eurofighter από την Ευρώπη.
Ποιος ξέρει; Ίσως αργότερα να θέλει να ενταχθεί και στον BRIC που αποτελεί τον οικονομικό Οργανισμό ο οποίος δεν συμπεριλαμβάνει μόνο την Νότια Αφρική, και αποτελείται από τη Βραζιλία, τη Ρωσία, την Ινδία και την Κίνα. Όσο υπάρχουν μόνο νερόβραστες ή χλιαρές αντιδράσεις από την ΕΕ, τόσο περισσότερο θα αποθρασύνεται η Τουρκία, επιχειρώντας το πολυπόθητο όνειρο της ανασύστασης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Ρεαλιστική ή όχι η ένταξη της Τουρκίας στον Οργανισμό, από πλευράς της ΕΕ η αντίδραση πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Μέχρι στιγμής, παρακολουθούμε μόνο μετριοπαθείς δηλώσεις αξιωματούχων, οι οποίες ενισχύουν την αυτοπεποίθηση του Ερντογάν, ο οποίος επιχειρεί να παρουσιάσει τη χώρα του ως περιζήτητο εταίρο πατώντας σε δύο και άλλοτε τρείς βάρκες.
Όσον αφορά εμάς, δεν πρέπει να εφησυχάζουμε από αυτονόητες δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων σχετικά με το Κυπριακό. Προσωπικά, δεν με ικανοποιεί μια δήλωση, ότι δεν μπορεί να υπάρξει αποσύνδεση του Κυπριακού από τα ευρωτουρκικά. Θεωρώ ότι δεν είναι τίποτα άλλο από φραστική συμπαράσταση. Κι αυτή δεν είναι αρκετή.
Η Τουρκία δεν καταλαβαίνει από λόγια. Θα συνεχίσει να διεισδύει σε αγορές και οργανισμούς, να κάνει διαπραγματευτικούς και στρατηγικούς ελιγμούς και να «φλερτάρει», για να απειλήσει και να εξυπηρετήσει τις φιλοδοξίες της.
Για πόσο θα συνεχίσει να το κάνει; Για όσο δεν έχουμε Κοινή Εξωτερική Πολιτική. Για όσο αρκούμαστε σε φραστικές καταδίκες.
