Συχνά πυκνά γινόμαστε μάρτυρες πτώσεων μπαλκονιών πολυκατοικιών, μονοπωλιακά μέχρι στιγμής στη Λεμεσό, που κατά κανόνα έχουν περάσει τα τριάντα χρόνια ηλικίας.
Κάθε φορά μετά από μια πτώση εκπέμπεται κραυγή ανακούφισης για την μη ύπαρξη ανθρώπινων θυμάτων, γιατί για κάποιο λόγο οι πτώσεις αυτές συμβαίνουν βράδυ ή ώρες που δεν υπάρχει κυκλοφορία.
Στην συνέχεια, το επεισόδιο ξεχνιέται μέχρι την επόμενη πτώση. Κατά καιρούς τοποθετείται το ΕΤΕΚ και εκφράζει άποψη επί του θέματος μένοντας ως εκεί, ξεπετάγονται κάποιοι πολιτικοί που ζητούν ευθύνες, λαμβάνοντες μερικά λεπτά δημοσιότητας από τηλεοράσεως και τα χειροκροτήματα των οπαδών τους για την καλή δουλειά που κάνουν, και όλοι μαζί συνεχίζουμε τον ύπνο τον καλό, ενώ το πρόβλημα χειροτερεύει μαζί με την ηλικία των πολυκατοικιών που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα.
Οι πτώσεις αυτές θα επεκταθούν σε όλη την Κύπρο γιατί γεμίσαμε παντού με γερασμένες πολυκατοικίες. Αυτοί που εξ υποχρεώσεως ασχολούνται με το θέμα, φαίνεται να βρίσκονται σε διάσταση με το ίδιο το πρόβλημα και τις πτυχές που το συνιστούν, με αποτέλεσμα οι ενέργειες τους να μην οδηγούν σε αποτέλεσμα χειροπιαστό, με ενέργειες που μπορούν να γίνουν άμεσα, προτού μας πλακώσει πραγματικά κανένα μπαλκόνι.
Στο νέο Περί Δήμων Νόμο του 2023, ανάμενε κανείς οι σοφοί μας νομοθέτες να δώσουν λύση στο πρόβλημα αυτό. Αντί τούτου νομοθέτησαν το άρθρο 52 το οποίο προνοεί « Σε περίπτωση που αρμόδιο όργανο του δήμου διαπιστώνει ότι οποιαδήποτε oικoδoμή, κατοικημένη ή όχι, η οποία ευρίσκεται εντός των δημοτικών ορίων αυτού, είναι σε τέτοια κατάσταση, ώστε να αποβαίνει επικίνδυνη για τα πρόσωπα που διαμένουν εντός αυτής ή σε οποιαδήποτε γειτνιάζουσα oικoδoμή ή για τους διερχομένους ή για τις οικοδομές με τις οποίες γειτνιάζει και ότι είναι επιβεβλημένη η λήψη μέτρων πρoς άρση του κιvδύvoυ αυτού, ο δήμος λαμβάνει σχετική απόφαση και προβαίνει στις κατάλληλες ενέργειες για αντιμετώπιση της επικινδυνότητας, σύμφωνα με τις σχετικές διατάξεις του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου». Στον αναφερόμενο νόμο, καμιά πρόνοια δεν υπάρχει που να λύνει το πρόβλημα στο οποίο αναφερόμαστε. Καμιά πρόνοια δεν υπάρχει που να δίνει διέξοδο στην αδυναμία των ιδιοκτητών των διαμερισμάτων και των καταστημάτων να πληρώσουν για την αναγκαία επισκευή της φθοράς από τον χρόνο των ιδιοκτησιών των.
Στις υπό αναφορά πολυκατοικίες κατά κανόνα μένουν άνθρωποι που έχουν γεράσει μαζί τους, είναι συνταξιούχοι και αδύναμοι να αντιμετωπίσουν την οικονομική υποχρέωση για μια τέτοια επισκευή. Το που θα καταλήξουμε ο κάθε ένας το αντιλαμβάνεται. Θα θρηνήσουμε θύματα, όλοι θα φταίνε και κανένας δεν θα αναλαμβάνει την ευθύνη. Και όμως λύση υπάρχει. Ήταν μπροστά στα μάτια των νομοθετών, δοκιμασμένη και πετυχημένη και με μικρές προσαρμογές θα μπορούσε να εφαρμοστεί και στην περίπτωση αυτή, εάν οι νομοθετούντες και οι συμβουλάτορες τους είχαν επαφή με την πραγματικότητα.
Πρόκειται για το άρθρο 17 στο νόμο περί οδών και οικοδομών με το οποίο οι δήμοι μπορούν να κατασκευάζουν πεζοδρόμια εκεί και όπου δεν υπάρχουν και να επιμερίζουν το κόστος στους παρόδιους ιδιοκτήτες. Το άρθρο αυτό, θα μπορούσε να τροποποιηθεί για να ανταποκρίνεται στην ιδιαιτερότητα και την σοβαρότητα του προβλήματος και να δοθεί ως υποχρέωση και εργαλείο στις τοπικές αρχές για να δώσουν λύση στο πρόβλημα το οποίο βρίσκεται σήμερα ενώπιον μας και καμιά Διαχειριστική Επιτροπή πολυκατοικίας δεν μπορεί να λύσει. Απλά, γιατί οι ιδιοκτήτες δεν ομονοούν μεταξύ τους και δεν μπορούν όλοι να φορτωθούν εξαρχής το απαραίτητο κόστος.
Μπορούν όμως να πληρώνουν την φορολογία που θα τους επιβάλει ο δήμος για την εξόφληση του δανείου που θα κάνει ειδικά επί τούτου και εάν κάποιοι δεν μπορούν, η οφειλή θα ξοφληθεί με την πώληση ή την μεταβίβαση του διαμερίσματος ή του καταστήματος. Αυτή τη λύση πρέπει να προωθήσουν οι νομοθέτες και το Υπουργείο Εσωτερικών. Άμεσα πριν πλακώσει κάποιους το πρώτο μπαλκόνι…
