Η συζήτηση για την επικινδυνότητα των γερασμένων πολυκατοικιών, ανανεώνεται κάθε φορά που ένα μπαλκόνι θα πέσει για να μας θυμίσει την παρουσία τους και το ότι αυτοί που πρέπει να πάρουν αποφάσεις τα έχουν χαμένα και περί άλλων τυρβάζουν! Το πρόβλημα αντιμετωπίζεται ως ατομικό που αφορά τους ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων και όχι ως θέμα που αφορά την δημόσια ασφάλεια και για αυτό δεν καταλήγουν πουθενά όσοι έχουν την ευθύνη της λύσης του. Όσο περνά ο χρόνος χωρίς να παίρνονται αποφάσεις, το πρόβλημα χειροτερεύει και η λύση του καθίσταται πιο περίπλοκη. Από τις μέχρι τώρα δημόσιες τοποθετήσεις των δύο άμεσα μπλεγμένων φορέων, Υπουργείο Εσωτερικών και ΕΤΕΚ, αντιλαμβάνεται ένας ότι είτε δεν έχουν αντιληφθεί την φύση και την έκταση του προβλήματος, είτε την καταλαβαίνουν και προτιμούν να την σπρώχνουν κάτω από το χαλί «ως παρα τζι»!
Τα ίδια ισχύουν και για την Βουλή η οποία θα έπρεπε ήδη να νομοθετήσει, δίνοντας το απαραίτητο νομικό εργαλείο για την αντιμετώπιση του προβλήματος, το οποίο ανέρχεται ως τσουνάμι και κτυπά την πόρτα μας!
Το τραγικό συμβάν στη Λεμεσό με τον θάνατο πέντε ανθρώπων, θα ωχριά μπροστά στο πρόβλημα που θα δημιουργηθεί από τον αυξανόμενο αριθμό πτώσεων μπαλκονιών και στηθαίων των γερασμένων πολυκατοικιών που είναι διάσπαρτες σε όλη την Κύπρο και των θανάτων που θα προκληθούν ως αποτέλεσμα αυτών των πτώσεων! Είναι τότες που θα γεμίσουν τα παράθυρα των τηλεοπτικών καναλιών με φωστήρες της πολιτικής ζωής, οι οποίοι δακρύβρεκτοι θα μας λένε ότι πρέπει να είμαστε Προμηθείς και όχι Επιμηθείς!
Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα πρέπει να τραβηχτεί μια γραμμή στο χρονικό σημείο που θα αποφασιστεί από τους ειδικούς για να διαχωρίσει τις πολυκατοικίες σε κατηγορίες. Εμπειρικά, λέω ότι νέα πολυκατοικία είναι η πολυκατοικία κάτω των δέκα ετών, μισογερασμένη η πολυκατοικία μεταξύ δέκα και είκοσι και γερασμένη η πολυκατοικία από είκοσι ετών και άνω. Για την κάθε ηλικιακή κατηγορία, η απόφαση θα πρέπει να είναι διαφορετική. Για τις νέες και μισογερασμένες πολυκατοικίες, θα πρέπει να ψηφιστεί νόμος που να υποχρεώνει τους ιδιοκτήτες διαμερισμάτων και καταστημάτων μαζί με την καταβολή των κοινοχρήστων, να καταβάλλουν ένα ποσό το οποίο θα αποταμιεύεται και το οποίο θα είναι περίπου αρκετό για την επιδιόρθωση της πολυκατοικίας και εάν δεν θα είναι αρκετό την ώρα που θα χρειαστεί, να είναι μικρό και υποφερτό το συμπλήρωμα για κάθε ιδιοκτήτη.
Η γερασμένες πολυκατοικίες πρέπει να αντιμετωπιστούν ως κίνδυνος για την δημόσια ασφάλεια και την επιδιόρθωση τους να την πάρουν πάνω τους οι τοπικές αρχές με εγγύηση και βοήθεια από το κεντρικό κράτος, γιατί δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος για να επιδιορθωθούν και να παύσουν να είναι δημόσιος κίνδυνος.
Οι Διαχειριστικές Επιτροπές των πολυκατοικιών, είναι αδύναμες να διαχειριστούν το πρόβλημα με τις γερασμένες πολυκατοικίες και δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσουν να το κάνουν , όσα νομικά εργαλεία και εάν οι περισπούδαστοι βουλευτές μας, νομίζουν ότι θα τους δώσουν μέσα από τον νόμο για τις Διαχειριστικές Επιτροπές, τον οποίο όλο συζητούν και την ψήφιση του όλο αναβάλλουν!
Για να μπορέσει να επιδιορθωθεί μια γερασμένη και επικίνδυνη πολυκατοικία, χρειάζεται ομοφωνία των ιδιοκτητών και καταβολή του απαραίτητου ποσού σε λογαριασμό ειδικά επί τούτου, προτού ξεκινήσουν οι εργασίες επισκευής της πολυκατοικίας. Κανένας εργολάβος δεν πρόκειται να αναλάβει επιδιόρθωση πολυκατοικίας εάν δεν έχει εγγυημένη την πληρωμή του. Τέτοιο πράγμα δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί. Κάποιοι ιδιοκτήτες έχουν γεράσει μαζί με την πολυκατοικία και η σύνταξη τους δεν τους αρκεί ούτε για τα κοινόχρηστα. Κάποιοι άλλοι δεν διακατέχονται από πνεύμα συνεργασίας και συναντίληψης και αδιαφορούν. Για να αντιληφθούμε τι σημαίνει αυτή η κατάσταση, να σας δώσω ένα πραγματικό παράδειγμα: Για να επισκευαστεί μια πολυκατοικία σαράντα ετών με σαράντα δύο ιδιοκτήτες, με εμφανή τα σημάδια της γήρανσης, χρειάστηκαν περί τις έξη χιλιάδες ευρώ για τον Πολιτικό Μηχανικό που επιλέγηκε κατόπιν διαγωνισμού για να κάνει την σχετική μελέτη. Το ποσό αυτό με χίλιες μύριες δυσκολίες μαζεύτηκε και πληρώθηκε. Ο Μηχανικός αυτός, έδωσε μια εκτίμηση κόστους για την επιδιόρθωση, περί τις τρακόσιες χιλιάδες που αναλογούν περίπου επτά χιλιάδες για τον κάθε ιδιοκτήτη. Μόνο ένα δέκα τοις εκατό των ιδιοκτητών ήταν σε θέση να εξασφαλίσει το ποσό το οποίο του αναλογεί, οι υπόλοιποι απαντούν “ας ππέσει πάνω στην κκελέ μας εν τζιαιν να βκάλω την ψυσιή μου”!
Το ΕΤΕΚ έκανε σημαία του να καταστεί υποχρεωτική η έκδοση πιστοποιητικού καταλληλόλητας των πολυκατοικιών! Η εισήγηση αυτή δεν έχει καμιά σχέση με την επίλυση του προβλήματος των γερασμένων πολυκατοικιών το οποίο έχουμε ενώπιον μας. Παρόμοια, αλλά λιγότερο επικίνδυνη κατάσταση, αντιμετωπίστηκε πριν πολλά χρόνια με το μέρος εκείνο των πόλεων μας, το οποίο αναπτύχθηκε χωρίς την ύπαρξη πεζοδρομίων.
Ο Νομοθέτης της εποχής, επινόησε την πρόνοια στον Νόμο Περί Οδών και Οικοδομών με την οποία δίνεται η δυνατότητα στον δήμο να κατασκευάσει τα πεζοδρόμια και να επιμερίσει το κόστος στους παρόδιους ιδιοκτήτες, δίνοντας τους την ευκαιρία να πληρώσουν εφάπαξ το ποσό που τους αναλογεί ή με δόσεις. Για όσους αδυνατούν ή αρνούνται να πληρώσουν, ο Δήμος δεσμεύει την περιουσία τους στο Κτηματολόγιο και εισπράττει τις οφειλές με την μεταβίβαση της περιουσίας, που αργά ή γρήγορα θα γίνει.
Κάτι παρόμοιο πρέπει να γίνει για τις γερασμένες οικοδομές.
