Όταν ο Νίκος Χριστοδουλίδης προεκλογικά μοίραζε αβέρτα υποσχέσεις για τις εκποιήσεις, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μέσα σε τέσσερις μήνες από την εκλογή του οι ψευδαισθήσεις που καλλιέργησε θα κατέρρεαν σαν χάρτινος πύργος. Επαληθεύοντας ότι αποτελεί πιστό ακόλουθο – συνεχιστή της πολιτικής Αναστασιάδη – Συναγερμού στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των τραπεζών – επενδυτικών ταμείων, αλλά κυρίως υπογραμμίζοντας την ξεκάθαρη αδυναμία του να χειριστεί τα σημαντικά ζητήματα του τόπου. Και αυτό αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για την κοινωνία.
Για να αποτυπωθεί τόσο έντονα αυτή η πραγματικότητα συνέβαλαν μια σειρά παραγόντων:
Πρώτο, βρήκε απέναντι του το ΑΚΕΛ που τον εξέθεσε καθ’ ολοκληρία. Κατέθεσε έγκαιρα ολοκληρωμένη πρόταση αναφορικά με τις εκποιήσεις και τα επιτόκια και δεν έμεινε μόνο στις προτάσεις, αλλά προχώρησε σε συγκεκριμένες δράσεις. Καταθέτοντας δυο προτάσεις νόμου στη Βουλή με αποτέλεσμα να ασκηθεί έντονη πίεση προς την Κυβέρνηση για τις πραγματικές προθέσεις της.
Δεύτερο, αναζήτησε στήριξη στα συγκυβερνώντα Κόμματα για να περάσει τις θέσεις του αλλά κατέληξε σε μια κακοφωνία θέσεων – απόψεων – εκτιμήσεων. Το αποτέλεσμα ήταν βουλευτές από τα συγκυβερνώντα Κόμματα να τηρήσουν διαφορετική θέση από την Κυβέρνηση στην τελική ψηφοφορία στη Βουλή, με αποτέλεσμα να στηθεί ένα θέατρο του παραλόγου ώστε να απορριφθεί η πρόταση, με πρωταγωνιστές τις ηγεσίες των συγκυβερνώντων Κομμάτων και τον -πάντα πρόθυμο να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των τραπεζών- Συναγερμό.
Τρίτο, δεν αντιλήφθηκε το μέγεθος του προβλήματος για την κοινωνία, με αποτέλεσμα να υποτιμήσει την πιθανότητα οι προτάσεις του ΑΚΕΛ να τύχουν ευρείας στήριξης.
Τέταρτο, αγνοούσε βασικές παραμέτρους. Όπως για παράδειγμα τις σαφείς συστάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ειδικότερα του Ευρωπαίου Επιτρόπου Ρέιντερς για την μη αποτελεσματική απονομή δικαιοσύνης στην Κύπρο, ιδιαίτερα αναφορικά με τις καταχρηστικές ρήτρες και τις παράνομες χρεώσεις.
Απέναντι σε αυτές τις πραγματικότητες, η Κυβέρνηση Χριστοδουλίδη κλήθηκε δυο φορές να εξηγήσει το πλάνο της στην Επιτροπή Οικονομικών και απέτυχε και τις δύο φορές.
Επανήλθε μόνο όταν κατάλαβε ότι κινδύνευαν τα προνομία των τραπεζών και των ταμείων. Ανέσυρε λοιπόν ένα τακτικό ελιγμό για να παρουσιάσει τη δήθεν πρόταση της που όχι μόνο ήταν επιπόλαιη, σε αρκετά σημεία γενικόλογη και ανεδαφική, αλλά κυρίως κατατέθηκε για να δώσει φύλο συκής στα Κόμματα της συγκυβέρνησης για να καταψηφίσουν την πρόταση του ΑΚΕΛ και των άλλων βουλευτών που τελικά τη συνυπέγραψαν.
Ακούστηκαν πολλά επιχειρήματα εναντίον των προτάσεων στη Βουλή. Από αυτά ξεχώρισαν δυο: η καταστροφή της οικονομίας και η ανάγκη για υπευθυνότητα. Και τα δύο αίολα, κενά περιεχομένου.
Η οικονομία δεν κινδυνεύει από τα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών. Κινδυνεύει από όσους εξέθρεψαν την ασυδοσία και τη διαφθορά στο τραπεζικό σύστημα και στην κοινωνία. Κινδυνεύει από την κοινή προσπάθεια Κυβέρνησης Χριστοδουλίδη,
Συγκυβερνώντων Κομμάτων και Συναγερμού να συντηρήσουν παρανομίες και καταχρήσεις σε βάρος των δανειοληπτών. Όσο το χρηματοπιστωτικό σύστημα λειτουργεί με ασυδοσία και χωρίς επαρκείς ρυθμίσεις, το σύνολο των πολιτών -καταθέτες, δανειολήπτες, εγγυητές, νεαρά ζευγάρια- θα βρίσκονται σε αβεβαιότητα και θα φορτώνονται ακόμα μεγαλύτερα οικονομικά βάρη.
Υπευθυνότητα δεν είναι να ανέχεσαι παρανομίες και καταχρήσεις. Είναι να προσπαθείς να βρίσκεις λύσεις, με προτάσεις δράσεις και ενέργειες. Και αυτό έκανε το ΑΚΕΛ. Πέντε μήνες η Κυβέρνηση κοιμόταν το ύπνο του δικαίου και αποφάσισε μια καλή μέρα ότι υπάρχει πρόβλημα.
Ο καθένας λοιπόν δεν θα κριθεί μόνο για αυτά που λέει αλλά πρώτα για αυτά που κάνει.
Χωρίς δικαιολογίες και ελαφρυντικά. Η καταψήφιση της πρότασης νόμου, με τη μεθόδευση Κυβέρνησης-Συναγερμού δεν έστειλε κανένα μήνυμα υπευθυνότητας. Έστειλε μήνυμα προς όλους -καταθέτες, δανειολήπτες, νεαρά ζευγάρια- ότι τα κέρδη των τραπεζών και των ταμείων είναι πάνω από τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών.
Αυτή η πολιτική είναι ανεύθυνη και επιπόλαια. Αλλά κυρίως επικίνδυνη και για την οικονομία και για την κοινωνία.
