Άραγε ήταν πάντοτε οι ανθρώπινες σχέσεις τόσο προβληματικές;
Θυμάμαι στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια τις αγαστές σχέσεις φιλίας πραγματικής και ανιδιοτελούς αγάπης του παπά μου με φίλους και τους κουμπάρους του στο Λευκόνοικο μα και τη Λευκωσία. Οι φίλοι του ήταν σαν αδέλφια του, έδινε τα πάντα γι’ αυτούς, όπως κι εκείνοι για τον ίδιο. Ο ένας προστάτευε τον άλλο, νοιαζόταν, βοηθούσε, διακινδύνευε, αναλωνόταν…
Προσωπικά, νιώθω πολύ ευλογημένη, γιατί ευτύχησα να έχω υπέροχες φίλες και φίλους σε όλη την Κύπρο, και στο Λευκόνοικο και στη Λευκωσία, όπου μετοικήσαμε μετά την προσφυγιά, αλλά και όπου αλλού έζησα(Ελλάδα, Αμερική), κυρίως, όμως, σε όλα τα σχολεία που δίδαξα, με καθηγητές/τριες και μαθητές/τριες.
Οι μαθητές/τριες για μας τους εκπαιδευτικούς είναι ο θησαυρός και ο πλούτος της ψυχής μας. Η αγάπη τους είναι απερίγραπτη σε όλη τη ζωή τους προς τους εκπαιδευτικούς που άγγιξαν την καρδούλα τους. Να είναι καλά τα παιδιά μας, όπου και να’ ναι.
Μεγαλώνοντας, όμως, και γνωρίζοντας καλύτερα τον κόσμο, σε εποχές όπως η σημερινή, προβληματίζομαι για τα κίνητρα των ανθρώπων που πέφτουν να κατασπαράξουν τον συνάνθρωπό τους, που συνασπίζονται για τα συμφέροντά τους, που χλευάζουν και λοιδωρούν τους γύρω τους, που κατασκευάζουν ψέματα, αποκυήματα της φαντασίας τους, που ρίχνουν λάσπη, που είναι έτοιμοι να ρίξουν τον άλλο στον γκρεμό και να τον ευτελίσουν, να τον διαπομπεύσουν, να τον διαλύσουν ψυχικά και σωματικά.
Γιατί τόσος φθόνος και κακία; Γιατί τόση υποκρισία και παλινωδίες; Τη μια μέρα μπορεί να βρίζουν κάποιον, μετά να ζητούν συγγνώμη, να τον εκθειάζουν και να τον θαυμάζουν, να τρώνε μαζί και να διασκεδάζουν, και μετά, ανεξήγητα, ξανά να επιστρέφουν στη γνώριμή τους μέθοδο της συκοφαντίας, της αναισχυντίας, της ύβρεως. Πώς μπορείς να αλλάζεις τόσο εύκολα προσωπεία;
Θα μου πείτε, έναν Χριστό και τον σταύρωσαν μετά το Ωσαννά. Είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση. Να πετροβολά τα δέντρα που κάνουν καρπούς. Τους ανθρώπους που ξεχωρίζουν, που έχουν όραμα για το καλό της κοινωνίας, που δουλεύουν σκληρά, που έχουν προοπτική…
Είναι οι πειρασμοί που πρέπει να περάσει ένας άνθρωπος, οι θλίψεις και οι δοκιμασίες. Φτάνει να μπορεί να αντέχει. Να μην τον καταβάλλουν οι πονηρές δυνάμεις. Να έχει το όραμά του και να προχωρά. Να βλέπει μπροστά και να απαντά με το έργο του στους συκοφάντες και τους κακεντρεχείς. Ο καθείς και τα όπλα του, που έλεγε και ο Ελύτης.
Εξάλλου, υπάρχουν πολλοί θιασώτες του Ιωσήφ Γκαίμπελς, έστω κι αν δεν τον ξέρουν: «Εάν πεις ένα αρκετά μεγάλο ψέμα και συνεχίσεις να το επαναλαμβάνεις, οι άνθρωποι τελικά θα το πιστέψουν».
Η Ζήνα Λυσάνδρου Παναγίδη είναι Δήμαρχος Λευκονοίκου
