Προεκλογική συγκέντρωση ανεξάρτητης υποψήφιας για τον Δήμο Λευκονοίκου, Ζήνας Λυσάνδρου-Παναγίδη, και του ανεξάρτητου συνδυασμού «Μονάχη έγνοια το Λευκόνοικό μας», Τετάρτη, 22 Μαΐου 2024, 7 μ.μ. Magnum Center, Roof Garden στη Λεμεσό.
Ψες βιώσαμε μια μυσταγωγία στο υπερώον, το roof garden του συγκροτήματος γραφείων Magnum center, το οποίο ευγενώς μας πρόσφερε ο αγαπημένος μας συνδημότης, κ. Σωτήρης Πίττας, τον οποίο ευχαριστούμε από καρδιάς.
Ήταν μία μέθεξη, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου. Συμμετείχαμε όλοι και όλες σε αυτό το γιορτάσι των ψυχών μας οι οποίες κτυπούσαν στον ίδιο ρυθμό. Της αγάπης στο Λευκόνοικό μας. Της λατρείας που έχουμε σε καθετί που μας το θυμίζει…Μα και του πόνου, της συντριβής που νιώθουμε κάθε φορά που βιώνουμε το πάρσιμό του…
Η ζέστη και η υγρασία της Λεμεσού, παρέα με τη σκόνη που τύλιξε την ατμόσφαιρα δεν ήταν ικανές να κάνουν τον κόσμο μας να μην μας τιμήσει. Από τις 6:30 μ.μ. άρχισαν να φτάνουν οι φίλοι και οι φίλες μας με ένα πλατύ χαμόγελο, με συγκίνηση για το συναπάντημά μας, με χαρά γιατί έδιναν το παρόν τους σε μια γιορτή της δημοκρατίας.
Αγκαλιές, φιλιά, δάκρυα χαράς…επιφωνήματα αγάπης, πνευματικής συμπόρευσης, κοινού παρελθόντος, παιδικών αναμνήσεων… Συγγενείς, φίλοι, γείτονες, συμμαθητές και συμμαθήτριες, άνθρωποι κάθε ηλικίας…Νέοι και νέες, απόγονοι παλαιών ανθρώπων μας. Οι καρδιές μας κτυπούσαν σε έναν άλλο ρυθμό, πιο έντονο, πιο συναισθηματικό, πιο φορτισμένο…Χαρά και λύπη για όσα χάσαμε, για όσα τόσα χρόνια δεν βιώσαμε, για τον τόπο μας που στερηθήκαμε και γίναμε άθυρμα του ανέμου στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Γέμισε η αίθουσα, γέμισε ο εξωτερικός χώρος της βεράντας, γέμισε το κυλικείο. Παντού άκουγες επιφωνήματα χαράς μα και συγκίνησης. Στην τηλεόραση περνούσαν φωτογραφίες από το Γυμνάσιο Λευκονοίκου την εποχή της δόξης του… Ακουόταν η μουσικός μας, η Μάρω Εξηντάρη, να τραγουδά το τραγούδι του σπουδαίου λαϊκού μας ποιητή, Αντώνη Αντωνίου, «ΛΕΥΚΟΝΟΙΚΟ», όπως το τραγούδησε στη συγκέντρωση της Λευκωσίας, την προηγούμενη βδομάδα. Μαζί μας ήταν και οι εγγονές του, Άντρη και Αγγέλα, της κόρης του της Χαριτίνης, της Ριτούς μας.
Οι κουβέντες δεν σταματούσαν… Κάποια στιγμή έπρεπε να αρχίσουμε. Δώσαμε και το ακαδημαϊκό τέταρτο…
Ανέβηκε στο βήμα η Ειρήνη μας. Η κόρη των αγαπημένων μας καθηγητών, του πρωτοπρεσβύτερου π. Παρασκευά και της Πρεσβυτέρας Κυριακής Σούγλη-Παρασκευά. Η δρ Ειρήνη Παρασκευά-Ροδοσθένους με την αισθαντική φωνή της καλωσόρισε την ομήγυρη με τον αναστάσιμο ύμνο «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ». Μετά από λίγα όμορφα λόγια, εμπνευσμένα, δοκιμιακού τύπου, με τα οποία εξέφρασε την αγάπη της για μένα και το έργο μου, μας κάλεσε σε μονόλεπτη σιγή στη μνήμη των ηρώων μας αλλά και όλων των κεκοιμημένων μας.
Πρώτος κατέθεσε τις απόψεις του για τη Δήμαρχο και τον συνδυασμό της ο φίλτατός μου Σωτήρης Πίττας, επιφανής νομικός. Τη σκυτάλη πήρε ο δρ Κυριάκος Ιωάννου, επίτιμος δημότης Λευκονοίκου, ρέκτης μελετητής του Ποιητή μας, Βασίλη Μιχαηλίδη, που λόγω ανειλημμένης υποχρέωσης, μίλησε μέσω της τεχνολογίας και ανέλυσε και αυτός την προσωπικότητα της Δημάρχου Λευκονοίκου και το έργο της.
Στη συνέχεια, λάβρος ανέβηκε στο βήμα ο συνεργάτης και σύμβουλος του συνδυασμού μας, κ Χρίστος Πίττας, και τόνισε με επιχειρήματα γιατί η Ζήνα είναι ηγέτης και πρέπει να υπερψηφιστεί. Πρώτα, βεβαίως, ζήτησε από το ακροατήριο να του πουν κάποια από τα χαρακτηριστικά της Δημάρχου τους.
Από κάθε συνάντησή μας, νιώθω ότι δεν πρέπει να λείπουν οι δύο δημοτικοί σύμβουλοι που με στήριξαν αυτά τα εφτά χρόνια στη δημαρχία: ο Γιαννάκης Σιακαλλής και ο Θεόδωρος (Φορής) Πόππος. Και στις δύο συναντήσεις φορτίστηκαν και μας φόρτισαν…
Τελευταία, αλλά όχι έσχατη, μίλησε η γειτόνισσά μου και φίλη των παιδικών μου χρόνων, η άριστη του τελευταίου χρόνου της λειτουργίας του Γυμνασίου μας, όπως μας θύμισε η μουσικός μας, η κ. Χρύσω Χρυσοστόμου-Δημητρίου, η οποία σε έναν εμπνευσμένο και άριστα δομημένο λόγο εξήγησε με επιχειρήματα γιατί με στηρίζει και στρατεύεται μαζί με τον συνδυασμό μας για το καλό της κωμόπολής μας.
Από την ομάδα μας δεν μπορούσε να λείπει ο αγαπημένος μας λαϊκός ποιητής, ο αδελφικός μου φίλος, ο Χρίστος Αχιλλέα Τζιαλλή, της θείας της Ελένης, ο οποίος διαδικτυακά έστειλε την αγάπη του.
Στο τέλος, η Ειρήνη μας, με κάλεσε στο βήμα. Δεν ξέρω πώς μπόρεσα να μιλήσω. Από τη συγκίνησή μου δυσκολεύτηκα ομολογουμένως στην αρχή, αλλά μετά, βλέποντας την αγάπη στα πρόσωπα όλων των φίλων μου, ευχαρίστησα όλους και όλες που με τίμησαν με την παρουσία τους, όλους και όλες που μίλησαν για την προσωπικότητα και το έργο μου, και μίλησα από καρδιάς για την πίστη μου στη νίκη του συνδυασμού μας, λέγοντας ότι είμαστε η δύναμη της επιτυχίας.
Όπως και στη συγκέντρωση της Λευκωσίας, παρουσίασα με πολλή αγάπη τους συνεργάτες και τις συνεργάτιδές μου, και για το Δημοτικό Συμβούλιο και για τη Σχολική Εφορία, εκφράζοντας τη χαρά μου για τους εκλεκτούς συνεργάτες και τις αξιόλογες συνεργάτιδες που πλαισιώνουν την υποψηφιότητά μου. Τόνισα για μια ακόμη φορά πόσο ευλογημένη νιώθω, πόσο χαρούμενη είμαι, γιατί μου αρέσει, αυτός είναι ο χαρακτήρας μου, να είμαι με ανθρώπους καλούς σε ένα κλίμα αγάπης, πνευματικής συμπόρευσης, εκτίμησης, σεβασμού και κατανόησης. Τόνισα ότι μεταξύ μας πρυτανεύουν όμορφα συναισθήματα και είμαστε στρατευμένοι στον καλόν αγώνα για το Λευκόνοικό μας, γιατί έχουμε όλοι τα ίδια οράματα, κοινές επιδιώξεις, στόχους, μα κυρίως μας ενώνει η ίδια αγάπη για το Λευκόνοικό μας.
«ΜΟΝΑΧΗ ΕΓΝΟΙΑ ΤΟ ΛΕΥΚΟΝΟΙΚΟ ΜΑΣ»
Στο τέλος, την τιμητική της, ανάμεσα σε άλλα κεράσματα, είχε και για άλλη μια φορά η βασίλισσά μας, η τσιπόπιτά μας.
