Ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β’ ήταν αδιαμφισβήτητα μια επιβλητική προσωπικότητα, ένας πραγματικός ηγέτης της Εκκλησίας μας. Ένα άτομο με το θάρρος της γνώμης του, ειλικρινής πάντοτε και εργατικός, είχε κατά νου το δημόσιο συμφέρον, το καλό της Εκκλησίας, της πατρίδας και του ποιμνίου. Δεν θα ξεχάσω το πόσο υποστήριζε τις δράσεις μας σε τοπικό επίπεδο εδώ στον Στρόβολο, τόσο μέσω των διάφορων ενοριών, όσο και σε επίπεδο Αρχιεπισκοπής, δίνοντας καθοδήγηση και συμβουλή σε όσους του το ζητούσαν.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στο πώς φρόντισε με το έργο του να κρατηθεί ζωντανή η ιστορική μνήμη για τον Στροβολιώτη Αρχιεπίσκοπο Κυπριανό. Με τις ευλογίες του και δια κινναβάρεως δημιουργήθηκε το Μουσείο Αρχιεπισκόπου Κυπριανού στον παλαιό πυρήνα Στροβόλου, έναντι του ιστορικού ναού της Παναγίας Χρυσελεούσης. Ο ίδιος ο Μακαριότατος τίμησε με την παρουσία του την τελετή των εγκαινίων και φρόντισε να εξηγήσει το σκεπτικό πίσω από τη δημιουργία του Μουσείου αλλά και την παραχώρηση της διαχείρισης στον Δήμο Στροβόλου, έτσι ώστε να αποτελέσει ένα μέρος όχι μόνο διατήρησης της ιστορικής μνήμης αλλά και ευλαβείας.
Ο Αρχιεπίσκοπος επιτέλεσε σημαντικότατο έργο, καθώς είχε όραμα. Ήδη από το 2006, οπότε και ανέλαβε τον αρχιεπισκοπικό θρόνο, μεταξύ άλλων προέβη σε αναδιοργάνωση της λειτουργίας της Εκκλησίας της Κύπρου, με σκοπό να μπορεί να αυτοδιοικείται πλήρως. Έφερε τομές και καινοτομίες στα εκκλησιαστικά θέματα, αλλά και προσπαθούσε μέσω της συμβουλής και της παραίνεσης να προασπιστεί τα δικαιώματα των απανταχού Κυπρίων, καθοδηγώντας την πολιτική ηγεσία.
Πολύ συχνά τον παρεξηγούσαν, για την ελευθερία με την οποία εκφραζόταν. Ωστόσο, παραγνώριζαν το γεγονός ότι από μικρός έδινε μια μάχη για την επιβίωσή του, έχασε τον πατέρα του σε νεαρή ηλικία και έγινε δόκιμος μοναχός στη μονή Αγίου Νεοφύτου, μόλις ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Για αυτό και όφειλε να έχει πάντοτε τη σωστή απάντηση και τη σωστή προσέγγιση σε ό,τι και αν προέκυπτε, διότι από πολύ μικρός έμαθε να φροντίζει τον εαυτό του και να ξεπερνά με τις δικές του δυνάμεις τις δυσκολίες. Για αυτό και ήταν απαιτητικός με όλους τους συνεργάτες του, όπως ήταν άλλωστε και με τον ίδιο του τον εαυτό.
Η πόρτα του γραφείου του στην Ιερά Αρχιεπισκοπή ήταν πάντοτε ανοικτή για εμένα και είμαι σίγουρος ότι το ίδιο ισχύει για όλους όσους τον επισκέπτονταν για να ζητήσουν τη συμβουλή ή την ευλογία του. Για πολλούς η ανθρώπινη πλευρά του Μακαριοτάτου ήταν σε κάποιο βαθμό άγνωστη, καθώς έβλεπαν τη δημόσια εικόνα του, ή τους ξεγελούσε το πώς εκφραζόταν μετά παρρησίας, ιδιαίτερα όταν γνώριζε ότι είχε δίκαιο. Δεν θα ξεχάσω την εξής ιστορία, η οποία δεν αφορά κοσμοϊστορικά γεγονότα ή τις καινοτομίες που έφερε ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β’ στα της Εκκλησίας, αλλά αποδεικνύει ότι πάνω από όλα ήταν ένας άνθρωπος του Θεού, με ένα γνήσια ανθρώπινο πρόσωπο.
Βρισκόμουν στην κυριακάτικη λειτουργία σε μια εκκλησία σε ενορία του Δήμου Στροβόλου. Ο Μακαριότατος χοροστατούσε της λειτουργίας. Ενώ ετοιμαζόταν να αποχωρήσει μετά το πέρας της ακολουθίας και βρισκόταν ήδη στο αυτοκίνητό του, η μητέρα ενός νεαρού άντρα που είχε χάσει πρόσφατα τη ζωή του τον κάλεσε στο σπίτι της, μετά το μνημόσυνο του γιου της. Βλέποντας τον πόνο στα πρόσωπα των συγγενών και ιδιαίτερα της μάνας, δεν του πέρασε ούτε στιγμή από το μυαλό η σκέψη να αρνηθεί. Επισκέφθηκε το σπίτι της οικογένειας, συνομίλησε μαζί τους και προσπάθησε όσο μπορούσε, μέσω της χάρης του Θεού και της πίστης του να τους δώσει δύναμη για να αντέξουν την τόσο μεγάλη απώλεια που βίωσαν.
Ο Θεός αποφάσισε να τον πάρει κοντά του, κατόπιν μιας δύσκολης μάχης με την επάρατη νόσο. Ο Μακαριότατος δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Ζωντανή απόδειξη και το έργο του που αφήνει παρακαταθήκη στις επόμενες γενεές. Αιωνία του η μνήμη!
