Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να αναδεικνύεις, όταν πιά έχει φθάσει σε μια κάποια ηλικία, το ταλέντο, τις ικανότητες και τα επιτεύγματα νέων ανθρώπων. Νοιώθεις αυτό το αίσθημα της ελπίδας, ότι ο κόσμος βρίσκεται σε καλά χέρια, ότι το αύριο μπορεί να γίνει πιο φωτεινό για τις γενιές που έρχονται. Αυτό το αίσθημα ένοιωσα και στην περίπτωση της έφηβης, ούτε καλά καλά 15 χρονών, Ιωάννας Ευριπίδου, διαβάζοντας το, τέταρτο(!) βιβλίο της «το Μυστικό Ημερολόγιο». Σκοπός ήταν η ευγενική πρόσκληση να πω δυο κουβέντες στην επίσημη παρουσίασή του, μαζί με τον δήμαρχο της Λεμεσού Νίκο Νικολαΐδη και τον συγγραφέα ερευνητή κ. Κώστα Παπαγεωργίου.
Ομολογώ ότι αρχικώς σκέφθηκα, τι μπορεί να πει ένα παιδί του Γυμνασίου. Ποιες είναι παραστάσεις του, οι εμπειρίες του που να τις αναπτύξει στο χαρτί, ή τέλος πάντων στην οθόνη του υπολογιστή. Κι όμως, βρέθηκα μπροστά σε ένα κείμενο πλήρες, που είχε πλοκή, εμβάθυνση σε συναισθήματα, πλούσιο λεξιλόγιο και βέβαια, όπως πρέπει σε κάθε συγγραφέα λογοτεχνικών έργων, αχαλίνωτη φαντασία. Με μια εκπληκτική ωριμότητα, η πένα της κάνει χρήση σχεδόν όλων των τρόπων αφήγησης.
Από το τρίτο πρόσωπο, του παντογνώστη συγγραφέα, περνά με διάφορες τεχνικές όπως είναι το ημερολόγιο, στο πρώτο πρόσωπο, και από εκεί στην ανάγνωση ενός βιβλίου εντός του βιβλίου. Σε παράλληλους χρόνους. Αρετές σπάνιες για παιδί. Ένα ακόμη στοιχείο που εκπλήσσει είναι η δυνατότητα που έχει να κινείται στην αφήγησή της σε μακρά διαστήματα. Να ταξιδεύει στο χρόνο, όχι όμως, από την οπτική γωνία ενός παιδιού.
Η Ιωάννα τολμά να περιγράφει τα συναισθήματα, τις συμπεριφορές, τη στάση ζωής ανθρώπων που βρίσκονται στην νεανική τους ηλικία, ή στην ώριμη ή ακόμη και σε μια προβεβηκυία. Αυτό κι αν είναι καταπληκτικό προσόν. Προϋποθέτει εσωτερική εργασία και τρομερή παρατηρητικότητα. Επιπλέον, ο αναγνώστης θα παρατηρήσει τον πλούτο της γλωσσικής έκφρασης, το μεστό και εύστοχο λεξιλόγιο.
Αυτό που, όμως, που θα τον κάνει να απολαύσει το βιβλίο και να το ολοκληρώσει απνευστί, είναι η φρεσκάδα και η αθωότητα που εκπέμπει. Γιατί η Ιωάννα μέσα από την αφήγησή της προβάλλει αξίες, όμορφες, αυθεντικές, αληθινές. Και αυτές δεν είναι άλλες από τις διαχρονικές αξίες της αγάπης, της φιλίας, της αλληλεγγύης. Από την πρώτη μέχρι τη τελευταία σελίδα αυτές είναι οι ιδέες που τροφοδοτούν και την πλοκή. Αυτές είναι ο πραγματικός πυρήνας της υπόθεσης. Κάθε καλή εξέλιξη οφείλεται στην αγάπη.
Η επιτυχία της Ιωάννας οφείλεται σίγουρα στις αρετές της, στις ικανότητές της, στα χαρίσματά της. Οφείλεται, όμως, και στην αγάπη που λαμβάνει από την οικογένειά της. Και κυρίως από τους γονείς της, και τον παππού της, όπως και η ίδια αναγνωρίζει στον πρόλογό της. Η Ιωάννα είναι ταυτόχρονα και δημιούργημα της οικογένειάς της, όπως είναι και το κάθε παιδί.
Προσωπικά, πάντως, κλείνοντας το βιβλίο, καθώς είχα διαβάσει και τη τελευταία σελίδα του με πραγματική ευχαρίστηση, ήμουν βέβαιος ότι η συγγραφέας έχει πολύ μέλλον μπροστά της, και πολλά να δώσει στην κυπριακή λογοτεχνία. Ελπίδα μου είναι η γενιά της να κάνει την έκπληξη, και ενώ όλοι λέμε ότι τα παιδιά πλέον δεν διαβάζουν, να έλθει η στιγμή και να μας «βάλουν τα γυαλιά».
Για την ώρα εύχομαι στην Ιωάννα καλοτάξιδο και καλοδιάβαστο το βιβλίο της και σύντομα να διαβάσουμε και το 5ο…
Ο Πανίκος Λεωνίδου είναι Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του Δημοκρατικού Κόμματος
