Του Νεόφυτου Παπαλαζάρου
Οι εικόνες που φεύγουν καθημερινά από την Συρία και κάνουν το γύρο του κόσμου είναι συγκλονιστικές. Παιδιά στην πιο τρυφερή τους ηλικία θάβονται κάτω από τόνους μπετόν. Το μακελειό που ξεκίνησε πριν από εφτά χρόνια συνεχίζεται ασταμάτητα. Μια τραγωδία χωρίς τέλος, μια τραγωδία χωρίς έλεος.
Οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί δεν έχουν τέλος αλλά έχουν στόχους: να σκοτώσουν ανθρώπους. Τι και αν παίρνονται αποφάσεις από το Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών για εκεχειρία τριάντα ημερών!
Ποιος αλήθεια λογαριάζει τις αποφάσεις ή καλύτερα ποιος σέβεται τις αποφάσεις του Διεθνούς Οργανισμού; Οι εικόνες συγκλονίζουν, ραγίζουν καρδιές, παιδιά στην πιο τρυφερή τους ηλικία ακρωτηριάζονται, άλλα διαμελίζονται σωματικά, σκοτώνονται ψυχολογικά, παιδιά ξεκληρίζονται από τη μάνα, τον πατέρα τις οικογένειες τους, παιδιά που πριν γνωρίσουν τον κόσμο πεθαίνουν από βόμβες και σφαίρες. Ποιος αλήθεια θα πάρει αποφάσεις για να τερματιστεί αυτή η τραγωδία; Ποιος οργανισμός ή ποιος ηγέτης μπορεί να δώσει ένα τέλος σε αυτό το ατέλειωτο δράμα εκατομμυρίων ανθρώπων που σε τίποτα δεν έφταιξαν;
Οι εικόνες που φεύγουν διαδικτυακά ραγίζουν τις καρδιές των απλών ανθρώπων, όχι των ισχυρών, όχι αυτών που μπορούν αλλά τίποτα δεν κάνουν για να σταματήσει αυτή η τραγωδία. Μέχρι προχθές οι εφημερίδες έλεγαν πως από τους 500 νεκρούς τα 123 ήταν παιδιά που σκοτώθηκαν από τους σφοδρούς βομβαρδισμούς. Ο αριθμός βέβαια των θυμάτων αυξάνεται καθημερινά τραγικά, ανακαλύπτονται πτώματα κάτω από τα συντρίμμια των βομβαρδισμένων σπιτιών. Επτά χρόνια ζούνε οι άνθρωποι τον εφιάλτη του πολέμου. Η χώρα με τα πανέμορφα τοπία τα πολύτιμα μνημεία, τους καταπράσινους κάμπους καταστρέφεται. Ένας ολόκληρος λαός, εκατομμύρια άνθρωποι παίρνουν τους δρόμους της ξενιτιάς με λίγη ή και χωρίς ελπίδα…. Η κτηνωδία είναι απερίγραπτη και φαίνεται μέσα από τις εικόνες. Τα διαμελισμένα σώματα, τα παιδιά σκοτωμένα και πεταγμένα, τα παιδιά που κλαίνε που πονούν…
Αλήθεια χάθηκε η ανθρωπιά ή μήπως ζούμε παγκόσμια σε μια κοινωνία ζούγκλας; Τρομάζω ειλικρινά κοιτάζοντας τις φωτογραφίες που κάνουν διαδικτυακά το γύρο του κόσμου. Πώς μπορεί να ανεχόμαστε αυτή την κατάσταση;
Στην θέση αυτών των παιδιών, αυτού του λαού βρέθηκε και η δική μου γενιά, δικοί μου άνθρωποι που τους εφιάλτες τους κουβαλάμε ακόμα μέσα μας, που βγαίνουν από μέσα μας χοροπηδώντας πικρά κάθε μαύρο Ιουλιανό και Αυγουστιάτικο καλοκαίρι.
Οι Ερινύες φαίνεται να κυνηγούν μόνο ευαίσθητους ανθρώπους, να κυνηγούν αυτούς που έζησαν στο πετσί τους την τραγωδία, αυτούς που κλαίνε όταν βλέπουν τα τραυματισμένα και ακρωτηριασμένα παιδιά της Συρίας….
Εμείς τι να πούμε αλλά τι περισσότερο μπορούμε να κάνουμε; Να εκφράσουμε την αγανάκτηση μας, την οργή μας, την καταδίκη μας. Ένα συγνώμη παιδιά δεν αρκεί φοβάμαι πολύ πως ούτε Χίλιες συγνώμη δεν αρκούν!!
Ο Νεόφυτος Παπαλαζάρου είναι Δήμαρχος Γερίου
