Πολλές φορές γίνονται αναλύσεις επί αναλύσεων για το τις πταίει και οι πολίτες όχι μόνο γυρνούν την πλάτη στην πολιτική, αλλά αρκετοί εξ αυτών αισθάνονται και απέχθεια.
Σε αυτές τις συζητήσεις, που συνήθως γίνονται μετεκλογικά, υποτίθεται πως πάντα έχουν ληφθεί τα μηνύματα και αναλύονται. Μέχρι φυσικά την επόμενη φορά.
Προσωπικά, μου αρέσει η ομορφιά της λιτότητας του λόγου. Το πρόβλημα είναι ένα. Οι πολίτες αισθάνονται ότι δεν εισακούγονται. Ότι οι πολιτικοί δεν αντιλαμβάνονται τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους. Παρόλα αυτά, δυστυχώς, η ξύλινη γλώσσα συνεχίζεται και τα ζητήματα παραμένουν ανοικτά.
Τεράστιο θέμα πλέον, αποτελεί και το αναφαίρετο δικαίωμα της στέγασης. Το ερώτημα των πολιτών είναι απλό. Πώς μπορεί να αποκτήσει κανείς στέγη σήμερα τη στιγμή που διαμερίσματα του ενός υπνοδωματίου ενοικιάζονται από 600 ευρώ και πωλούνται στην καλύτερη από 150 000 ευρώ;
Οι πολίτες έχουν βαρεθεί να ακούνε διαπιστώσεις τις οποίες όλοι γνωρίζουν, ανούσιες συζητήσεις και γενικολογίες. Θέλουν συγκεκριμένα μέτρα και πράξεις που να δίνουν ουσιαστικές και μόνιμες λύσεις.
Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος να γεφυρωθεί το χάσμα πολιτικών και πολιτών, να ξανακερδηθεί η εμπιστοσύνη της κοινωνίας από την πολιτεία.
Κανείς δεν μπορεί να μιλά για ευημερία, για ευμάρεια και ανάπτυξη, από τη στιγμή που μεγάλο ποσοστό των πολιτών της Κύπρου και της Ευρώπης, κυρίως νέοι άνθρωποι, αναγκάζονται να δίνουν περί το ήμισυ του μισθού τους για να ενοικιάσουν ένα διαμέρισμα του ενός υπνοδωματίου. Κανείς δεν δικαιούται να δηλώνει ότι η οικονομία πάει καλά, όταν η απόκτηση ιδιόκτητης στέγης, για πολλούς, αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός.
Από την πρώτη κιόλας θητεία, είχα δηλώσει ότι δεν θα μιλώ επί παντός επιστητού. Αυτό που επισημαίνω, είναι ότι οι πολίτες έχουν βαρεθεί τα λόγια.
Αναμφίβολα, κάθε χώρα έχει τις ιδιαιτερότητές της και σειρά παραγόντων διαμορφώνουν την αγορά. Βλέποντας τα παραδείγματα άλλων χωρών, να πάρουν οι αρμόδιοι ιδέες και να τις προσαρμόσουν στα δικά μας δεδομένα.
Για παράδειγμα, η Ολλανδία εφάρμοσε σύστημα βαθμολόγησης διαμερισμάτων ορίζοντας ανώτατο όριο ενοικίου ανάλογα με την κατάστασή τους. Η Πορτογαλία στηρίζει τους νέους ηλικίας έως 35 ετών, για αγορά κατοικίας, απαλάσσοντας τους από φόρους και άλλα τέλη. Στην Αγγλία οι ιδιοκτήτες και οι μεσίτες θα είναι πλέον νομικά υποχρεωμένοι να δημοσιεύουν τη ζητούμενη τιμή για το εκάστοτε ακίνητο σε πλειστηριασμό και θα απαγορεύεται να ενθαρρύνουν τους ενδιαφερόμενους να υποβάλλουν υψηλότερη προσφορά, ώστε να «κλείσουν» τη συμφωνία. Στη Γαλλία σε αρκετούς δήμους επιβάλλονται φόροι στα κλειστά ακίνητα αλλά και πλαφόν στα ενοίκια.
Τα πιο πάνω αποτελούν μόνο μερικά παραδείγματα από δέσμες μέτρων και δεν λέω ότι πρέπει να αντιγραφούν. Λέω ότι υπάρχουν λύσεις, λαμβάνοντας υπόψη τις παραμέτρους της κυπριακής πραγματικότητας.
Ας περάσουμε λοιπόν από τα λόγια στις πράξεις, ας καταλάβουμε όλοι ότι υπάρχει πρόβλημα, ας δώσουμε ουσιαστικές λύσεις και με αυτό τον τρόπο θα σταματήσουμε τάχα να αναρωτιόμαστε τις πταίει.
