Πενήντα και ένα χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις μέρες από τη θλιβερή επέτειο κατάληψης της Κυθρέας και των περιχώρων της από τον Τούρκο εισβολέα κατά τη δεύτερη φάση των στρατιωτικών επιχειρήσεων, το τραγικό καλοκαίρι του 1974. Κάθε χρόνος και μια νέα περίοδος δοκιμασίας. Για τους εκτοπισμένους που εγκατέλειψαν βίαια σπίτια και περιουσίες. Για τις οικογένειες των πεσόντων και δολοφονηθέντων. Για όσους αγνοούν ακόμα την τύχη των αγαπημένων τους εγκαταλείποντας μέρα με τη μέρα και την πιο ξεθωριασμένη ελπίδα. Μα και για ολόκληρη τη δοκιμασμένη πατρίδα, που στενάζει κάτω από την μπότα του κατακτητή για περισσότερο από πέντε δεκαετίες.
Η Κυθρέα έπεσε στα χέρια του τουρκικού Αττίλα με την κατάρρευση της γραμμής άμυνας της Μιας Μηλιάς, παραμονή Δεκαπενταυγούστου. Δεκάδες νέοι Κυθρεώτες έχασαν τη ζωή τους στα πεδία των μαχών, ενώ πλήθος αμάχων, μεταξύ τους γυναίκες, ηλικιωμένοι και παιδιά, δολοφονήθηκαν άνανδρα από τον τουρκικό στρατό. Τις σφαγές, τις λεηλασίες και την αλόγιστη καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς της κωμόπολης ακολούθησε ο συστηματικός εποικισμός από την ηπειρωτική Τουρκία, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με παράνομες ενέργειες από τις κατοχικές δυνάμεις.
Η διαφώτιση για τις συνεχιζόμενες συνέπειες της τουρκικής εισβολής και την κατάφωρη καταπάτηση του διεθνούς κι ευρωπαϊκού δικαίου στην Κύπρο αποτελεί έκτοτε έναν από τους βασικούς πυλώνες δραστηριοποίησης του Δήμου μας. Μαζί μ’ ένα διαρκή και άνισο αγώνα ενάντια στη λήθη, και μια ατέρμονα προσπάθεια για διατήρηση της μνήμης, της ρίζας και της συλλογικής μας ταυτότητας.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο η επιστροφή παραμένει στόχος αμετάθετος και αναλλοίωτος, που δεν επιδέχεται κανενός είδους συμβιβασμό. Στα 51 χρόνια παγίωσης της κατοχής, ο Δήμος μας υψώνει για μια ακόμη φορά τη φωνή του διατρανώνοντας πως είναι εκεί για ν’ αντισταθεί και να πολεμήσει. Για την Κυθρέα, το Παλαίκυθρο, το Νέο Χωρίο, το Έξω
Μετόχι, το Τραχώνι, τη Βώνη και τη Μια Μηλιά. Με αφοσίωση και ζήλο συνεχίζει τον αγώνα για δικαίωση του προσφυγικού κόσμου, προτάσσοντας τη φωνή της ελπίδας και κρατώντας την κατεχόμενη γη μας ζωντανή στη συλλογική συνείδηση. Εκεί είναι ο προορισμός μας. Δεν το ξεχνούμε.
