Η Νικόλ και η Δήμητρα είναι δύο αδελφές και κατάγονται από το Καμερούν και μένουν στην Κύπρο από τότε που ήταν πέντε χρονών. Όλα αυτά τα χρόνια βιώσαν τον ρατσισμό από πρώτο χέρι. Στο σχολείο δεν είχαν φίλες, είχαν όμως η μία την άλλη. Τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο ίδιες. Κοινά βιώματα, κοινές εμπειρίες με μια οικογένεια να της στηρίζει σε κάθε τους βήμα και μια μητέρα να βρίσκεται πάντα στο πλευρό τους.
Σήμερα, η Νικόλ και η Δήμητρα άνοιξαν τα φτερά τους και σπουδάζουν Γαλλικές και Ευρωπαϊκές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Όνειρο και των δύο: Να καταφέρουν στο μέλλον να αλλάξουν, έστω και λίγο, τον τρόπο που αντιμετωπίζει ο κόσμος τη διαφορετικότητα.
Οι δύο αδελφές περιγράφουν όλα όσα βιώσαν, σε συνέντευξη που παραχώρησαν στο «Just Another Youth Story», του Οργανισμού Νεολαίας Κύπρου.
*Σημειώνεται ότι, κάθε Παρασκευή ανεβαίνει στην σελίδα του Οργανισμού στο Facebook και ένα νέο βίντεο, μία νέα ιστορία, η οποία πάει κόντρα στα στερεότυπα. Μια ιστορία σαν αυτή που εξιστορούν η Νικόλ και η Δήμητρα.
«Είμαι η Νικόλ, κατάγομαι από το Καμερούν. Είμαι 20 χρονών και ζω στην Κύπρο από τότε που ήμουν πέντε χρονών».
«Με λένε Μπρίτνει, βαφτίστηκα Δήμητρα. Ήρθα στην Κύπρο όταν ήμουν επίσης, πέντε χρονών, το 2005».
Ερχόμενες στην Κύπρο οι δύο αδελφές ήρθαν αντιμέτωπες με ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον. «Δεν βλέπεις πάρα πολλά άτομα να μοιάζουν με εσένα», δήλωσε χαρακτηριστικά η Δήμητρα.
Η Νικόλ και η Δήμητρα ήταν οι μόνες που είχαν διαφορετικό χρώμα, γεγονός το οποίο «ξίνιζε» τους άλλους συμμαθητές τους και όχι μόνο. Η Νικόλ λίγο πιο δυναμική από τη Δήμητρα, εξηγεί ότι σήμερα αντιλαμβάνεται πως για τους υπόλοιπος γύρω τους ήταν η πρώτη επαφή που είχαν με τη διαφορετικότητα κάτι το οποίο την κάνει να δικαιολογεί κατά κάποιον τρόπο τις συμπεριφορές του κόσμου.
Αυτό όμως, μπορεί να το αντιληφθεί σήμερα, στα 20 της χρόνια. Όντας μικρό παιδί δεν μπορούσε να καταλάβει το γιατί. Γιατί τα βλέμματα ήταν πάντοτε στραμμένα προς το μέρος τους, γιατί τύχαιναν διαφορετικές συμπεριφοράς.
«Δεν σε δέχονται από την πρώτη. Από την αρχή όταν ερχόμασταν στο σχολείο ακούγαμε ψίθυρους.. συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να κάνεις τα δικά σου επειδή σε μία φάση όλοι σε βλέπουν αλλά από την αρνητική πλευρά», παραδέχεται η Δήμητρα.
«Γιατί είσαι εδώ;», «Είσαι διαφορετική», «Είσαι μαυρού». Αυτό έβλεπαν στα μάτια των συμμαθητών τους, αυτό έβλεπαν και στη συμπεριφορά τους και αυτό ήταν που πλήγωνε στο τέλος της ημέρας τις παιδικές τους ψυχές.
Η Νικόλ εξήγησε πως στην αρχή είχε μία φίλη στην πορεία όμως χάθηκε και αυτή αφού βλέποντας τη συμπεριφορά των υπόλοιπων παιδιών επέλεξε να κρατήσει τις αποστάσεις της.
Επομένως τα μαθητικά χρόνια πέρασαν με την Νικόλ να έχει μόνο τη Δήμητρα και τη Δήμητρα να έχει μόνο τη Νικόλ.
«Δίναμε η μία δύναμη στην άλλη», είπε η Δήμητρα εξηγώντας παράλληλα πως οι δύο τους είναι πολύ διαφορετικές αφού η ίδια είναι πιο ευαίσθητη από την αδερφή της και έτσι η μία συμπληρώνει την άλλη.
Αν άλλαξε κάτι όσο περνούσαν τα χρόνια, ήταν ο τρόπος που τα κορίτσια έβλεπαν τα πράγματα αφού όπως φαίνεται οι ρατσιστικές συμπεριφορές δεν σταμάτησαν ποτέ.
«Όσο περνούσαν τα χρόνια εγώ άρχιζα να συνηθίζω και όπως περνούσε ο καιρός νομίζω πως απλά πλέον δεν με ένοιαζε», είπε η Νικόλ ενώ η Δήμητρα εξήγησε πως όλο αυτό που βίωσε την οδήγησε στο να κλειστεί στον εαυτό της.
«Οι εμπειρίες που έζησα όλα αυτά τα χρόνια καθόρισαν τον χαρακτήρα μου. Νομίζω ότι αν δεν είχα αυτές τις εμπειρίες θα ήμουν πολύ διαφορετική», όπως πρόσθεσε στη συνέχεια η Νικόλ. Στη συνέχεια σημείωσε ότι ακριβώς λόγω όσων βίωσε σήμερα είναι δυνατή και έτοιμη να αντιμετωπίσει όλα όσα έπονται.
Η ζωή στο πανεπιστήμιο είναι πιο ωραία, παραδέχονται και οι δύο, αφού εκεί μπορούν πιο εύκολα να είναι ο εαυτός τους. Όνειρο και των δύο είναι στο μέλλον να μπορούν να κάνουν κάτι που αγαπούν και αν μπορούν να αλλάξουν, έστω και στον ελάχιστο βαθμό, τον τρόπο που ο κόσμος αντιμετωπίζει τη διαφορετικότητα.
Στο πλευρό τους έχουν πάντα την οικογένεια τους και τη μητέρα τους, η οποία πιστεύει σε αυτές και δεν σταματά ποτέ να τους το υπενθυμίζει.
«Κόρες μου…οι ιδέες των άλλων για εσάς δεν σημαίνουν τίποτα. Εσείς είναι που θα διαλέξετε ποιες και πως θα είστε», αυτά είναι τα λόγια της μητέρας τους, τα οποία τους ακολουθούν πάντα και παντού.
Η Νικόλ και η Δήμητρα νιώθουν την Κύπρο το μόνο τους σπίτι. Εδώ μεγάλωσαν, εδώ πήγαν σχολείο, εδώ σπουδάζουν και εδώ θα ανοίξουν τα φτερά τους. Η Κύπρος είναι το σπίτι τους, νιώθουν και είναι και οι δύο Κύπριες.
«Άνθρωποι που είναι σαν εμένα, που μοιάζουν σαν εμένα δεν θα σταματήσουν να έρχονται στην Κύπρο, θα συνεχίζουν να έρχονται. Εσύ πρέπει να το δεχτείς ότι αυτή είναι η ζωή τώρα και πρέπει να καταλάβεις ότι η διαφορετικότητα δεν είναι κακό πράγμα», δήλωσε η Νικόλ απευθυνόμενη στον κάθε ένα από εμάς.
Η Δήμητρα με τη σειρά της, ζήτησε μια ευκαιρία. Ζήτησε από εσένα, από εμένα, να γνωρίζουμε πρώτα τους ανθρώπους, να τους μιλάμε και μετά να βγάζουμε τα όποια συμπεράσματα.
«Είμαι διαφορετική και αυτό δεν αλλάζει με τίποτα. Εγώ δεν έχω πρόβλημα με αυτό. Αν έχεις εσύ, κρίμα», είπε η Νικόλ και κάπως έτσι τελείωσε και η συνέντευξη των δύο κοριτσιών.
Η διαφορετικότητα δεν είναι κάτι κακό. Η μη αποδοχή της, η απανθρωπιά, ο ρατσισμός, το bullying είναι. This is not Cyprus γι’ αυτό η νέα γενιά ας φέρει την αλλαγή, ας γίνει η αλλαγή για έναν καλύτερο κόσμο, για μία καλύτερη Κύπρο.
Ακολουθεί η συνέντευξη των δύο κοριτσιών στο «Just Another Youth Story» του ΟΝΕΚ:
