Δεν συνηθίζω να παρεμβαίνω συχνά και δημόσια τα τελευταία χρόνια. Μετά την απόφαση όμως του Ανωτάτου για την παύση του Οδυσσέα Μιχαηλίδη, νοιώθω την ανάγκη να γράψω κάποιες σκέψεις για το θέμα.
Από την αρχή ξεκαθαρίζω ότι δεν είμαι «οπαδός» του Οδ. Μιχαηλίδη. Αντιθέτως είχα αντιπαρατεθεί μαζί του δημόσια, για διάφορα θέματα, σε χρόνο ανύποπτο, όταν οι άλλοι τον θώπευαν. Όταν μάλιστα το 2019 είχα καταθέσει πρόταση από μέρους του ΑΚΕΛ, για αλλαγή του τρόπου και των κριτηρίων διορισμού των Θεσμικών Αξιωματούχων κατηγορήθηκα ότι επιχείρησα το «φάγωμα» του. Κάθε άλλο, απλώς είχαμε διαφορετική άποψη για τη λειτουργία αυτών των αξιωματούχων.
Αυτό δεν με εμπόδισε ποτέ να τον θεωρώ ικανό και έντιμο ανεξάρτητο αξιωματούχο, που δεν φοβήθηκε να λέει την άποψη του και να την υπερασπίζεται έντονα. Είναι γεγονός ότι σε κάποιες περιπτώσεις ίσως να ξεπερνούσε κάποια όρια. Αυτό είχα το θάρρος να το συζητήσω μαζί του και να του πω κάποιες απόψεις. Αυτό μπορεί να το επιβεβαιώσει ο ίδιος.
Είναι όμως επίσης γεγονός ότι η αποφασιστικότητα του Οδ. Μιχαηλίδη και των συνεργατών του στην Ελεγκτική Υπηρεσία, οδήγησε στην αποκάλυψη πολλών σκανδάλων και κτύπησε τη διαφθορά. Αν μάλιστα εισακουόταν σε αρκετές περιπτώσεις, το Κράτος θα γλύτωνε πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια. Αυτό, μαζί με τον τρόπο που χειριζόταν δημόσια τα ζητήματα προκάλεσαν πολλές αντιδράσεις ενίοτε δικαιολογημένες ενίοτε αδικαιολόγητες. Κρίνοντας συνολικά την δουλειά που επιτέλεσε το θετικό πρόσημο είναι πλειοψηφικό με διαφορά.
Είναι γι’ αυτό το λόγο που θεωρώ ότι η στάση του Γενικού Εισαγγελέα και του Βοηθού του, να προσφύγουν στο Ανώτατο για ανάρμοστη συμπεριφορά ήταν το λιγότερο ατυχής. Πιο ατυχής και που προκαλεί πολλά ερωτηματικά είναι και η απόφαση του Ανωτάτου.
Περισσότερα ερωτηματικά προκαλούνται από τη γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε για να τεκμηριωθεί η απόφαση. Γλώσσα που προκαλεί ερωτηματικά γιατί τόση εμπάθεια.
Άκουσα έγκριτους νομικούς να στηρίζουν την απόφαση του Ανωτάτου, επιμένοντας ότι κρίθηκε στη βάση, αυστηρά, νομικών κριτηρίων. Σεβαστεί η θέση τους. Να μου επιτραπεί να πω όμως ότι δεν θεωρώ πως η Δικαιοσύνη πρέπει να είναι τυφλή, γιατί τότε υποπίπτει σε πολλά λάθη. Θεωρώ ότι η Δικαιοσύνη πρέπει να συμβαδίζει με τη λογική και να ζυγίζει τις αποφάσεις της.
Ξέρω ότι κάποιοι θα με κατηγορήσουν ότι με αυτά που γράφω υποσκάπτω το θεσμό της Δικαιοσύνης, που είναι το τελευταίο «οχυρό άμυνας» στην Κύπρο ενάντια στην αυθαιρεσία. Θα απαντήσω όπως απάντησα και στην ηγεσία του Ανωτάτου πριν χρόνια, όταν συναντηθήκαμε. Οι πρώτοι που έχουν υποχρέωση να προφυλάξουν τον εαυτό τους είναι τα ίδια τα μέλη των Δικαστικών Σωμάτων, με τις αποφάσεις που λαμβάνουν.
Άφησα για το τέλος τους Ν. Αναστασιάδη και Ν. Χριστοδουλίδη. Ο Ν. Αναστασιάδης έγινε συνώνυμο της διαφθοράς. Αυτός πρώτος ξεκίνησε τις διαδικασίες για φάγωμα του Οδυσσέα γιατί τον ξεσκέπαζε. Ο Ν. Χριστοδουλίδης ακολούθησε γιατί τον ενοχλούσε και αυτόν το γεγονός ότι ο Οδυσσέας τον εξέθεσε σε μερικές περιπτώσεις. Φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων που επιβάλλονται όταν κάποιος είναι Πρόεδρος.
Η προσπάθεια καταπολέμησης της διαφθοράς με την παύση του Γενικού Ελεγκτή, δέχθηκε σοβαρό πλήγμα. Οι ευθύνες Ν. Αναστασιάδη, Ν. Χριστοδουλίδη, Γενικού Εισαγγελέα και Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα, είναι ασήκωτες. Η προσπάθεια όμως για διαφάνεια και καταπολέμηση της διαφθοράς πρέπει να συνεχίσει.
