Γράφει ο Γιώργος Περδίκης
Κάτι τέτοια βράδια Δώρο, συνειδητοποιώ ότι οι δρόμοι αυτής της πόλης οδηγούν σε αδιέξοδα. Σε αυτά τα οδοφράγματα με τις βαρέλες και τις σακούλες, τις θυρίδες που χάσκουν ανοικτές σαν πύλες της κολάσεως. Κι όμως αυτή η πατρίδα κάποτε είχε ένα όνομα. Μια ταυτότητα και ένα όραμα, που της το έκλεψαν άνθρωποι κακοί και συμφέροντα ύπουλα. Οι δρόμοι και οι πλατείες έχουν χρόνια να ακούσουν φωνές και συνθήματα. Γυρίζω στους αδιέξοδους δρόμους, με το πρόσωπο ανάποδα και παντού συναντώ σημαίες που σημειώνουν σηψαιμία.
Αν και έχουν περάσει 44 χρόνια από τότε, η πληγή που άνοιξε στο σώμα της Κύπρου η προδοσία, ακόμα αιμορραγεί, ακόμα βγάζει πύον. Ο τουρκικός στρατός κατέχει ακόμα τη πατρίδα μας και εμποδίζει τους ανθρώπους Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους να ζήσουν ελεύθεροι. Ακόμα αναζητούμε αγνοούμενους. Η Τουρκία συνεχίζει τον εποικισμό και επιπλέον διεκδικεί να ελέγξει στρατηγικά ολόκληρη την Κύπρο, μαζί με τη θαλάσσια αποκλειστική οικονομική ζώνη.
Και έρχονται σήμερα – κάποιοι από αυτούς που συμμετείχαν στο έγκλημα – να μας πουν Δώρο πως τάχα το πραξικόπημα ήταν το αποτέλεσμα του διχασμού. Πως ήταν κάτι σαν “παράπλευρη απώλεια”, μια άφρων πράξη πεπλανημένων ατόμων οι οποίοι κατ’ ακρίβειαν είχαν καλές προθέσεις. Υπάρχουν ακόμα και κάποιοι από αυτούς, νοσταλγοί της χούντας και οπαδοί του φασισμού, που διαγράφουν από το φάκελο της προδοσίας, τη μαύρη περίοδο της ανωμαλίας, τη δολοφονική δράση της ΕΟΚΑ β και το μετα-πραξικόπημα που χρωμάτισε στο κόκκινο τα τείχη της Λευκωσίας με το δικό σου αίμα.
Αυτές τις μέρες πρέπει να θυμόμαστε Δώρο. Οφείλουμε να θυμόμαστε τη συνομωσία και την προδοσία. Γιατί δεν ήταν οι μεγάλες ιδέες των αφρόνων και των πεπλανημένων τάχα πατριωτών που έφεραν το πραξικόπημα και την εισβολή – όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε σήμερα οι κυβερνώντες και οι ακροδεξιοί συνοδοιπόροι τους αλλά δυστυχώς και οι εξ’ αριστερών συγκλίνοντες – αλλά τα σχέδια του ΝΑΤΟ, της Χούντας των Αθηνών και της Αγκύρας, που επέβαλαν δια της βίας αυτό που θεωρούν λύση στο Κυπριακό όπως την είχαν σχεδιάσει από τον καιρό του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ. Από το σχέδιο Ράτκλιφ μέχρι το σχέδιο Άτσεστον, μέχρι και το σχέδιο Γκιουνές, μια και μόνη παράμετρος παραμένει σταθερή: η διχοτόμηση της Κύπρου μεταξύ των δυο συμμάχων στο ΝΑΤΟ και η διατήρηση της ως το αβύθιστο του αεροπλανοφόρο.
Ακόμα και στο πιο πρόσφατο σχέδιο Ανάν, κάτω από τον μανδύα της διζωνικής, δεν δυσκολεύεται κανείς να διακρίνει τους βασικούς σχεδιασμούς των Αμερικανοβρετανών, αφού στις πρόνοιες του σχεδίου -αξίζει να θυμηθούμε- περιλαμβανόταν η νομιμοποίηση της παρουσίας των Βρετανικών βάσεων, των ξένων στρατευμάτων και των εγγυήσεων.
Έρχονται λοιπόν σήμερα κι «οι κόκκινοι και θέλουν να μας κοκκινίσουν το μούτρο», όπως έλεγες Δώρο κι εσύ και θέλουν «να μας αλλάξουν τα φώτα».
Δίνουν δεκανίκια οι ίδιοι στο αφήγημα της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς για να νομιμοποιήσουν τις δικές τους πολιτικές επιλογές που μας οδηγούν στην υποταγή. Ισχυρίζονται πως τάχα ήταν ο υπερβολικός πατριωτισμός και οι μεγάλες ιδέες που κίνησαν τα εγκληματικά σχέδια της καταστροφής του 74. Ίσως τους είναι βολικό να μην δακτυλοδείχνουν ως ενόχους της τραγωδίας και βασικούς υπευθύνους όσους και σήμερα συνεχίζουν να απεργάζονται σχέδια για κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας που συνεπάγεται το πλαίσιο της συμφωνημένης λύσης, όπως την λένε.
Επιχειρούν να εξισώσουν την αντίσταση στην αδικία με τον ξενοκίνητο πρακτορισμό. Να εξισώσουν την υπεράσπιση του δικαίου με τον ακραίο εθνικισμό. Χέρι – χέρι, οι ηγεσίες του ΔΗΣΑΚΕΛ βαδίζουν στον ίδιο δρόμο, στο δρόμο της απαξίωσης της ελπίδας. Στο όνομα του ρεαλισμού, υποσκάπτουν ενσυνείδητα την πίστη πως το άδικο εν τέλει θα ηττηθεί και θα κυριαρχήσει η δικαιοσύνη.
Τέτοιες μέρες σε συναντώ, Δώρο, στην πλατεία του «ΟΧΙ», στον προμαχώνα της Λευκωσίας, εκεί που περιπολούν μορφές και ψιθυρίζουν – περασμένα μεσάνυχτα όταν οι ήχοι της Λευκωσίας καταλαγιάζουν και τα πολιτικά γραφεία σιωπούν – πως «οι ιδέες δεν δολοφονούνται».
Ο Γιώργος Περδίκης είναι Πρόεδρος του Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών
