Η επιλογή μου να είμαι στη μεγαλύτερη πολιτική ομάδα του Ευρωκοινοβουλίου, στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, τη φωνή της λογικής και της συνοχής, είναι περήφανη και απολύτως συνειδητή.
Μπορεί και είναι λογικό να υπάρχουν διαφωνίες σε κάποια επιμέρους θέματα, τις οποίες εκφράζω ελεύθερα και εξακολουθώ να έχω τις προσωπικές μου θέσεις που γίνονται απολύτως σεβαστές και αποδεκτές. Στο θέμα όμως του Κυπριακού, του εκ προ μελέτης συνεχιζόμενου αυτού εγκλήματος από το 1974, ευρωπαϊκού πλέον προβλήματος αλλά και ευκαιρίας, δεν μου φτάνουν ούτε οι φραστικές συμπαραστάσεις, ούτε οι γενικολογίες.
Έχω μάθει να κοιτώ τα γεγονότα στην πραγματική τους διάσταση και να λέω τα πράγματα με το όνομά τους. Κι αυτό ακριβώς έκανα στις παρεμβάσεις και τοποθετήσεις μου στις εργασίες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στη Νάπολη.
Στη συζήτηση για το θέμα της Άμυνας, παρουσία της Προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου, του Υπουργού Εξωτερικών της Ιταλίας και του Επιτρόπου Άμυνας, τοποθετήθηκα καθαρά και σταράτα.
Συμφωνούμε όλοι ότι η ΕΕ βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με πρωτοφανείς γεωπολιτικές προκλήσεις, οι οποίες απαιτούν την άμεση ενίσχυση της κοινής ευρωπαϊκής άμυνας και ασφάλειας.
Για να ενισχύσω το επιχείρημά μου ότι η Κύπρος είναι περιθωριοποιημένη, αναφέρθηκα στην Ουκρανία, που αδιαμφισβήτητα αντιμετωπίζει μια εισβολή που έχει προκαλέσει δεινά στον λαό της και υπονομεύει την ευρωπαϊκή σταθερότητα. Η ΕΕ έχει πολύ σωστά ανταποκριθεί δυναμικά με οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας και με στρατιωτική βοήθεια, προσφέροντας ζωτικής σημασίας υποστήριξη στην Ουκρανία. Ενώ όμως έχει κινητοποιηθεί άμεσα για την Ουκρανία, η Κύπρος, η οποία εδώ και δεκαετίες βρίσκεται αντιμέτωπη με την τουρκική κατοχή, δεν έχει λάβει καμία έμπρακτη βοήθεια, πέραν από λόγια στήριξης.
Συνεχίζει να βρίσκεται υπό την παράνομη στρατιωτική κατοχή του βόρειου τμήματός της. Παρά το γεγονός ότι αυτή η κατοχή αποτελεί μια συνεχή παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου και των Αρχών και Αξιών της ίδιας της Ένωσης, η Ευρώπη δεν έχει δείξει την ίδια αμεσότητα και αποφασιστικότητα για την υποστήριξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Διερωτήθηκα ρητορικά στο Συνέδριο, σε τι διαφέρει η Κύπρος από την Ουκρανία; Γιατί η ΕΕ ενώ σπεύδει να στηρίξει την Ουκρανία, δεν κάνει το ίδιο στην περίπτωση της Κύπρου;
Σημείωσα ότι η απάντηση σε αυτό το ερώτημα πρέπει να εξεταστεί με βάση την ευρωπαϊκή στρατηγική για την κοινή άμυνα και ασφάλεια. Η Κύπρος δεν είναι απλώς ένας ακόμα εταίρος στο ευρωπαϊκό αμυντικό πλαίσιο. Είναι ένας στρατηγικός παίχτης στην ανατολική Μεσόγειο, σε μια περιοχή ιδιαίτερης γεωπολιτικής σημασίας, όπου συγκρούονται συμφέροντα που αφορούν την ενέργεια, τη σταθερότητα και την ασφάλεια της ΕΕ.
Και επειδή αναφέρθηκα και σε ευκαιρία, ναι, η Κύπρος αποτελεί εκτός από πρόβλημα όπου απαιτείται κοινή προσέγγιση και κυρίως ενέργειες, όπως κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας, ίδιες με αυτές που επιβάλαμε στη Ρωσία, μία τεράστια ευκαιρία. Ευκαιρία διασφάλισης της αξιοπιστίας μας, προσεγγίζοντας το θέμα τόσο αυστηρά όσο και το Ουκρανικό, ευκαιρία να δείξουμε διεθνώς, ότι η ΕΕ μπορεί να επιλύει προβλήματα.
Βασική μου θέση, ότι η Κύπρος αποτελεί κλειδί για την Ευρώπη, θέση την οποία εξέφρασα και στη συνάντηση με την Γενική Γραμματέα του Europa Nostra και την Αντιπρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου για θέματα πολιτιστικής κληρονομιάς. Σημείωσα ότι το θέμα της καταστροφής της πολιτιστικής κληρονομιάς πρέπει να είναι προτεραιότητα στην Επιτροπή Πολιτισμού και ζήτησα να γίνει συζήτηση για να θίξουμε και το θέμα της καταστροφής της πολιτιστικής κληρονομιάς της Κύπρου και της Ευρώπης στα κατεχόμενα.
Εδώ και 50 χρόνια οι Τούρκοι κατακτητές, έχουν καταστρέψει, λεηλατήσει και βανδαλίσει εκατοντάδες ιστορικά και θρησκευτικά μνημεία της Κύπρου. Μνημεία της Ευρώπης. Χρειάζεται η λήψη πιο αποτελεσματικών μέτρων προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς του νησιού. Μιας κληρονομιάς που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της Ευρώπης.
