Με μεγάλη συγκίνηση σας παρουσιάζουμε τη διαφωτιστική μπροσούρα για την κωμόπολή μας, την οποία εδώ και 47 χρόνια κρατούν οι Τούρκοι με τη δύναμη των όπλων, αφού άρπαξαν ό,τι με κόπο και μόχθο είχαν δημιουργήσει οι πρόγονοί μας. Είναι μια de facto κατάσταση που διαιωνίζει μια μεγάλη αδικία σε βάρος των Ελληνοκυπρίων.
Ένας πολιτισμός από αρχαιοτάτων χρόνων, ένας πολιτισμός από τον 7 ο π.Χ. αιώνα χάθηκε. Καταστράφηκε. Λεηλατήθηκε.
Μια γενιά έφυγε με τον καημό να επιστρέψει στη γη των προγόνων της.
Μια γενιά ανδρώθηκε στου ξεριζωμού τις στράτες.
Εμείς που ζήσαμε στην ευλογημένη γη μας, έχουμε χρέος ιερό να συντηρήσουμε αυτά τα στοιχεία της ιστορίας και του πολιτισμού μας για να ξέρουν οι νέοι μας τι αφήσαμε πίσω, φεύγοντας από τον γενέθλιο τόπο μας.
Νιώθοντας αυτό το καθήκον, και θέλοντας να διαφωτίσουμε τους φίλους μας στο εσωτερικό και το εξωτερικό, ετοιμάσαμε με πολλή αγάπη το παρόν τεύχος που περιλαμβάνει τα κυριότερα γνωρίσματα του Λευκονοίκου, της τρανής κωμόπολης στο κέντρο της πεδιάδας της Μεσαορίας μας, που μεσουρανούσε στην κυπριακή ύπαιθρο και στον οικονομικό αλλά κυρίως στον πνευματικό τομέα, με πολλά επιτεύγματα στον τεχνολογικό πολιτισμό, με εξαίρετες προσωπικότητες οι οποίες δημιούργησαν το μεγαλείο και την ακμή της, αφού λειτούργησαν ως πρότυπα και φωτεινοί οδοδείχτες για τους υπόλοιπους.
Μια κοινωνία που ευημερούσε, μια κοινωνία που θεωρούσε ως μέγιστο αγαθό τη μόρφωση, γι’ αυτό μόρφωνε και τη γυναίκα, μια κοινωνία που καλλιεργούσε αρχές και αξίες διαιώνιες.
Με ιδιαίτερη τιμή παρουσιάζουμε και τους ήρωές μας, τα αρχαιολογικά ευρήματα, τις εκκλησίες μας, τις εικόνες μας που σώθηκαν, το Γυμνάσιό μας που ήταν ο φάρος για όλη την περιοχή μας, τα κτήρια, την πρώτη συνεργατική τράπεζα σε όλο το νησί μας, τους χώρους διασκέδασής μας, τις Αποθήκες Σιτηρών μας, το Νοσοκομείο μας, το Δικαστήριο, τη δημοτική χορωδία, τις ποδοσφαιρικές μας ομάδες, την υφαντική μας τέχνη, τις προίκες μας, τα ζυμαρικά και τα γλυκά μας, τα ζυμώματά μας, τη φιλοξενία μας, τη νοικοκυροσύνη μας. Δυστυχώς, δεν θα μπορούσαμε να μην παρουσιάσουμε και τη σύληση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς η οποία πληγώνει την ψυχή μας, όπως και την ψυχή κάθε πολιτισμένου ανθρώπου!
Ευελπιστούμε ότι θα διαβάσετε με σεβασμό και αγάπη τη διαφωτιστική αυτή μπροσούρα και θα νιώσετε τον πόνο μας για τον τόπο μας που μας έκλεψαν με το ζόρι, την πατρίδα μας που μας κούρσεψαν, τα επιτεύγματα που εξανεμίστηκαν, την οδύνη μας για τον ξεριζωμό και τη μετοικεσία μας. Να βάλετε για λίγο τον εαυτό σας στη θέση μας! Να λειτουργήσει η ενσυναίσθηση.
47 χρόνια μετά και ο νόστος πατρίδας είναι πολύ έντονος!
47 χρόνια μετά και πονάμε για τον συνεκτικό ιστό που διαλύθηκε.
47 χρόνια μετά και ψάχνουμε εναγωνίως κάτι που να μας θυμίζει το Λευκόνοικό μας.
Μια είναι η ευχή και η προσευχή μας: να επιστρέψουμε στη γη που μας γέννησε!
Εκεί που ανήκουμε!
